Kirkjuritið - 01.09.1949, Síða 7

Framsöguerindi
á aðalíundi Prestaíélags Islands.
Sálsýkisfræði og sálgæzla.
Spurning sú, sem hér liggur fyrir til umræðu, verðskuld-
fr almenna og alvarlega íhugun. Hafa prestarnir þörf fyr-
ir þekkingu á sálsýkisfræði? Áður en ég leitast við að svara
henni, vil ég leyfa mér að benda á það, að einnig meðal
nágrannaþjóðanna er mjög mikið um þetta hugsað, Norskt
kirkjublað hefir t. d. hvað eftir annað vakið athygli á
málinu, og ekki alls fyrir löngu var efnt til sérstaks fund-
511 presta og geðveikralækna í Roskilde í Danmörku. Eftir
styrjöldina er mikið af fólki í öllum löndum, sem veiklazt
kefir á taugum. Aðrir hafa fundið lífsvonir sínar hrynja,
Siatað öryggi sínu, og leita stöðugt að samúð og stuðningi
mannanna, eftir því sem þeir hyggja bezt í það og það
sinn. Ef til vill er það þá meira og minna undir tilviljun
komið, hvort það fer til læknis, prests eða sálarfræðings.
* sumum löndum, eins og t. d. í Bandaríkjunum, er stöð-
uSt uppi sú hugmynd að setja á stofn eins konar hjálpar-
stöðvar, til leiðbeiningar þeim, sem eru ónógir sjálfum
sér í einhverju tilliti. Fyrsta ástæðan til þess, að oss prest-
ana varðar þetta mál, er því sú, að hér er komið harla
nærri því, að veraldlegar stofnanir taki að sér störf, sem
kirkjan sjálf hefir alltaf talið vera innan sins eigin verka-
hrings að sinna. Verðum vér þá fyrst og fremst að gera
°ss grein fyrir því, hver eru takmörkin fyrir verkahring
vorum. Hver eru takmörkin fyrir því, hvar starf læknis-
ins 0g prestsins mætast? Eða prests og sálfræðings?