Kirkjuritið - 01.09.1949, Qupperneq 10

168
KIRKJURITIÐ
sinnir þeim, sem eru hjálparþurfa, og leitist í öllu við að
vaka yfir sálarheill safnaða þinna.“ Það á ef til vill ekki
við að vera með neinar persónulegar yfirlýsingar hér, en
mér hefir alltaf fimdizt, að hversu mikið sem að mér
mætti finna sem predikara orðsins, mundu þó vanrækslu-
syndirnar gagnvart þessum síðara hluta prestaheitsins sízt
vera minni byrði á minni samvizku. Sennilega ei
þessu líkt farið um alla presta, þó að minna sé um slíkt
talað en það, sem fram fer opinberlega í kirkjunni. En
vér getum tæplega fundið aðra, sem eru meir hjálparþurfa
eða meiri lítilmagnar en þeir, sem eru andlega sjúkir eða
á leiðinni að verða það. Hitt er aftur annað mál, hvort
vér erum þess um komnir að hjálpa eða liðsinna, eins og
oss er fyrirskipað. Með umhyggju sinni fyrir hinum and-
lega sjúka hefir frelsarinn sjálfur skuldbundið oss þjóna
sína til að feta í fótspor hans, eftir því sem oss er gefin
náð og þekking til þeirra hluta.
En hvað getum vér þá aðhafzt? spyr ég aftur.
Um þrjá möguleika getur verið að ræða:
1. Vér gætum stuðlað að bata sjúklingsins.
2. Vér gætum liðsinnt honum í öðru tilliti, enda þótt hann
haldi áfram að vera sjúkur eða veiklaður.
3. Vér gætum hjálpað til að koma í veg fyrir veikindi,
sem kunna að vera í aðsigi.
Athugum fyrsta möguleikann. Sízt af öllu vildi ég stuðla
að eða hvetja til þess, að prestar fari að gerast skottu-
læknar, sem kallað er, og taka að sér geðveikralækn-
ingar, eins og lærðir læknar. Til þess skortir oss öll venju-
leg skilyrði. Slíkt gætum vér aðeins tekizt á hendur, ef
vér jafnframt guðfræðináminu legðum fyrir oss margra
ára nám í læknisfræði. Það, sem ég miða við, er það, að
vér reynumst færir um að ganga til samvinnu við lækn-
ana, þar sem veiklunin er ekki á hærra stigi en svo, að
sjúklingurinn þurfi ekki sjúkrahússvistar undir stöðugri
umsjá læknisins eins. Þeir, sem kunnugir eru starfi geð-
veikralækna, vita vel, að mikið af þeirra lækningu er oft