Kirkjuritið - 01.09.1949, Qupperneq 31

UM SÁLGÆZLU
189
skjólstæSinga sinna. Gegnir hér sama máli um sjúka sem
heilbrigða. Við skulum gæta þess, að öllum er handleiðslan
nauðsynleg og vakni hjá þeim, sem hjálpar leita, efi og
tortryggni til þeirra, sem hjálpina geta veitt og hjálp
yilja veita, er allur góður árangur útilokaður og mönn-
Urn eru gefnir steinar fyrir brauð, hversu góður og full-
kominn sem leiðbeinandinn er — læknirinn eða presturinn.
Þó að íslenzki presturinn sé nær undantekningarlaust
alinn upp með alþýðunni og sé frá henni kominn, fær
hann á sig annað mót í ýmsum greinum. Gerir það mennt-
un hans og lífsviðhorf. Þetta gerir aðstöðu hans vitanlega
t^yggaii, jafnframt því sem almenningur ber leynda og
ijósa virðingu fyrir embætti hans, svo að meira er krafizt
af honum en venjulegt er að gera til annara manna, þrátt
fyrir allt fráhvarf. Einmitt af þessu verður fólk oft feimið
við prestinn sinn og uppburðarlaust. Hér þarf presturinn að
§*ta sín vel, því að hér er tvennskonar hætta á ferðum:
önnur er sú, að presturinn beri það utan á sér, að hann
Sa embættismaðurinn, er standi einni tröppu ofar í þjóð-
félagsstiganum en almenningur, en hin er sú, að fram-
homa hans verði um of hversdagsleg. Það er því nauð-
synlegt, að hér sé farið bil beggja og, að þess sé gætt,
að fólki sé ekki hrundið frá og haldið í fjarska með kald-
ranalegum ytri virðuleika, sem jafnan hrindir frá og úti-
lokar sálgæzlustarfið. Það þarf ekki mikið til, að fólk
missi kjarkinn til að tala út og gefa tilfinningum sínum
lausan tauminn. Það er líka oft, að menn koma án þess
að vita um, hvað þeir ætli eiginlega að segja. Það er
einungis einhver innri þörf, sem hefir knúið þá til þess,
án þess að þeir geri sér ljóst, hvað það er. En til hans
hom það í trausti þess að fá hjá honum einhverja hug-
svölun og holl ráð. Og hvað svo? Heilsast og kveðjast,
varla hlýtt handtak. En frá skrifstofu sálusorgarans
hverfur særð sál, sem auk þess er nú farin að bera kinn-
roða fyrir sínum dýrmætustu tilfinningum og sjálfri sér,
°g jafnvel sjálfur presturinn láti sér fátt um það, sem