Kirkjuritið - 01.09.1949, Qupperneq 35

UM, SÁLGÆZLU
193
uPPlag hans, uppeldi hans, reynslu hans og kjör. Yfir-
^eitt allt, sem að honum hefir snúið á langri eða skammri
æti- I öðru lagi kennir það okkur það, að ekki sé hægt
að boða neinar fastar reglur fyrir sálgæzlustarfi í hin-
Um einstöku atriðum. Þar hæfir einum þetta og öðrum
hitt. Aðeins i megindráttum megi gefa algildar reglur
eða lögmál að fara eftir. Og í þriðja lagi sé prestinum
ijúft og skylt að gera sér far um að vera sem mestur
mannþekkjari, kunna skil á heilbrigðu og sjúklegu ástandi,
ar> trúarlegra hleypidóma, hvort sem þeir beinast til
hægri eða vinstri, og það verður Guði ófrávíkjanlega bezt
að skapi. Því að hann eigum við að elska umfram allt og
hlýða hans röddu, en þá kemur hitt eins og af sjálfu sér,
að við förum að elska náungann eins og okkur sjálf,
1 verki og þjónustu leiðbeinum við honum til Guðs föður,
almáttugs skapara himins og jarðar, þ. e. hans, sem er
höfundur efnis og anda — höfundur lífsins. M. ö. o.
við eigum að þjóna lífinu með því að gera aðra að þjón-
Um þess, og þá er kristsfyllingunni náð.
En hvernig eigum við þá að eignast fleiri tækifæri en
yið höfum til þess, að hin framrétta hönd prestsins
verði þegin til sálgæzlustarfa? Hvað getum við gert til
Þess, að fólkið finni almennt, að hjá prestinum sínum
eigi það vísa bróðurhönd og traust?
Það er þá fyrst og fremst það, að vinna að því, að
menn fái meiri og betri skilning á gildi sálgæzlunnar, að
hún sé ekki einasta nauðsynleg sjúkum, en einnig heil-
hrigðum til líkama og sálar. Og svo í öðru lagi, að eng-
Um fái dulizt það, að presturinn sé háður ófrávíkjanlegri
hsgnarskyldu, svo að þessvegna ætti að vera óhætt að
trúa honum fyrir hverju sem er. Meira að segja dóm-
stólarnir geta ekki knúð hann til að opinbera þann eða
Það, sem honum hefir verið trúað fyrir sem presti eða
sálusorgara. Og loks eru hér mitt í götu okkar verkefni
mörg og þýðingarmikil, sem meira þarf að sinna en gert
13