Kirkjuritið - 01.09.1949, Qupperneq 37

UM SÁLGÆZLU 195
og hjartalag? Það starf yrði löggjafanum ómetanleg
hjalp. Það starf yrði þó fyrst og fremst kærleiksstarf
fyrir hina vegvilltu menn. Jafnvel hinir forhertustu gætu
°rðið nýtir og góðir þegnar og Guðs börn, og hinir reik-
ulu og veiklyndu, sem oft eru að upplagi hinar göfugustu
sálir — perlur í sorpi — gætu fengið þann styrk —
þann kraft til hjálpræðis, er þá vantar nú til þess að
verða góðir lífsþegnar, sjálfum sér og sínu innsta eðli
samboðnir.
Þá vil ég fara aðeins nokkrum orðum um hina. Blindir
riienn eru hér víst margir til og út um allt land. Þessum
p-iönnum hefir Blindravinafélagið í samvinnu við kirkjuna
hjálpað á margvíslegan hátt. Engir finna þó betur en
t>essir fórnfúsu sjálfboðaliðar, hversu mikið vantar á, að
Það starf sé unnið eins og þarf. Hinir blindu menn hafa
misst eina af þeim dýrmætustu gjöfum Guðs, sem hver
aiheill maður myndi e. t. v. sízt vilja missa. Þetta fólk, sem
°ft er að öðru leyti hraust til líkama og sálar, er dæmt
th að sitja í myrkri. En þó hefi ég fáum sjúklingum
hynnzt, sem hlutfallslega öllu oftar öðlast hið vitra hjarta.
Það er eins og þeim gefist andleg sjón, er veiti þeim
meiri skilning á sjálfum sér, en oft er almennast. Og
t^ossi andlega sjón gefur þeim aukið þrek og hógværa
auðmýkt að taka rökum lífsins, svo að ljósið frá upphæð-
um nær að flæða inn í hvert sálarfylgsni þeirra og signa
Þá rósemi og öruggri trú á Frelsarann. Samt sem áður
er hér æði mikið starf fyrir prest, sem gæti orðið þeim
trúarlegur sálufélagi með samræðum, lestri og söng.
Blindir menn eru oft meiri einstæðingar en aðrir, af
Því, að hinir sjáandi gleyma þeim í önnum dagsins meira
en góðu hófi gegnir. Þeir þrá að fá menn til að ræða við
sig fúslega og óþvingað. Þeir þrá að fá að fylgjast með
því, sem er að gerast, og hafa því yndi af upplestri, og
mJög margir hafa unun af söng. Það þarf ekki endilega
að vera listrænn söngur, bara einungis raul, sem undir
er tekið. Sálgæsla slíkra manna er boðleg hverjum presti.