Kirkjuritið - 01.09.1949, Síða 74

232
KIRKJURITIÐ
um ávaxtaðist fyrir íslenzku þjóðina frá kyni til kyns.
Lífsskoðun hans var yndislega björt. Hann trúði því,
að hver maður væri innst í hjarta Guðs barn og ekkert
gæti til fulls máð út guðsmynd hans. Þessvegna voru
honum ekki heiðin hreystiyrði:
Glaður og reifur
skyli gumna hver,
unz sinn bíður bana,
heldur var þetta heilræði í augum hans ávöxtur kristi-
legrar bjartsýni. Dauðinn var honum heimför til Krists,
,,já, og til pabba og mömmu," bætti hann við. Þau orð
rifjuðust upp fyrir mér ósjálfrátt, þegar ég kom að leiði
hans blómum prýddu í kvöldkyrrðinni í Reykjavíkur-
kirkjugarði.
Ljúf samvinna við séra Friðrik gleymist aldrei né vin-
arbrosið í augum hans, sem kom frá barnslega hreinu
hjarta.
Kirkja íslands þakkar trúum syni starf langrar æfi og
blessar það og biður Guð að gefa vöxtinn öllu góðu, er
hann sáði. Og við öll, sem munum bjartsýnismanninn
með barnshjartað, þökkum Guði fyrir hann og biðjum
honum fararheill þangað sem vor
„ljúfur lifir
lausnarinn himnum á.“
Ef til vill drúpum við höfði, einum vininum enn fátækari
á jörðu. En við eigum huggunina beztu: Trú hans var ekki
tál, heldur vegur til hæða. Og eftirmælin verða hin sömu
sem í líkræðunni yfir föður hans, einföld og yfirlætislaus:
Hann var góður maður.
Á. G.