Kirkjuritið - 01.09.1949, Qupperneq 85

BÆKUR
243
Engin grein er hér gerð fyrir þeim görmum, sem lifðu og
dóu áður en lækningin fór fram, né örlögum þeirra, sem Jó-
hann Hannesson nær ekki að kristna í Kína eða annars staðar
á jörðinni. Svo virðist sem meiri hluti mannkynsins fari enn
til helvítis þrátt fyrir ,,aðgerðina.“)
Ógn kristins manns er að vera veginn og léttvægur fundinn
í dauðanum, og er þá ekki að sökum að spyrja um hina
óguðlegu. Reyndar lifum vér aðeins fyrir Guðs þolinmæði
frá degi til dags, og er Guð helzt að hinkra við að slá okkur af,
eftir því, ef verða mætti, að við fengjum góða iðran. (En hvílík
skelfileg vanhöld hljóta að verða á þessu! Fyrst og fremst
heiðingjamir og svo allir hinir, sem sá rétti sannleikur hefir
ekki ráðizt á, þó þeir að nafninu séu kristnir. Erfiðleikar Guðs
sýnast ógn miklir og hann eiga í fjarskalegu stríði með til-
veruna.)
Loks kemur svo hin mikla og furðulega auðmýking allra
trúaðra, hvað þeir standa hinum oft að baki að mannkostum!
Það upplýsist, að „oft eru hafnendur Guðs fyrri til að ganga
erinda hans en börn ljóssins.“ Eru hinum óguðlegu þetta þó
engir verðleikar né afsökun, því Guð notar þá aðeins sem
áminning til hinna rétttrúuðu um að reyna eitthvað í líka
átt. Verkin sjálf virðir Guð ekki að neinu. Þau eru duft og
aska, ef ekki skínandi lestir.
Aðalatriðið virðist vera það, að sannleikur kirkjunnar, rödd
hins talanda Guðs geti beygt „menn nógu mikið unz þeir
hætta“ að hugsa og hafa nokkra skoðun, en þiggja allt af
kennivaldi, sem ekki má heldur brjóta heilann um, við hvaða
rök hefir að styðjast. Þá skilst manni, að hið rétta hugarfar
sé fengið og menn geti sáluhjálplega dáið.
Þannig talar Guð fyrir munn sr. Sigurbjarnar, og játar
hann það auðmjúklega, að engin rök finnist fyrir kenningum
sínum og Guðs, og mun það fleirum finnast. En af sömu
ástæðu sýnist ærið tilefni til, að endurskoða fræði þessi.
Þegar komið er út úr þessum þokubakka
HvaS bjargar miðaldaguðfræðinnar, þar sem allt er sett
kirkjunni? fram með hátíðleik óskeikulleikans í Guðs
nafni, þó að það sé jafnframt játað, að al-
Wenn rök fyrir slíku séu ekki til, þá getur mann rennt grun
b hvað dr. Björn Sigfússon á við, þegar hann talar um, að