Kirkjuritið - 01.10.1972, Qupperneq 74

fylla," segir Jesús í Fiallrœðunni. Það
örlar ó hinu sama, þegar Póll segir
í Rómverjabréfinu: „Eigum vér þá
ekki, eins og oss er lastmœlt fyrir
og eins og sumir segja, að vér kenn-
um, að gjöra hið illa, til þess að
hið góða komi fram? Dómur slíkra
manna er verðskuldaður." Ennfremur:
„Eigum vér að halda áfram í synd.
inni til þess að náðin aukist?" Þetta
er kallað að syndga upp á náðina,
þ.e. að syndga í þeirri trú, að allt
verði fyrirgefið. Þannig er talið, að
fagnaðarerindið bjóði syndinni heim.
Auðvitað þurfti Lúther að vísa slíkri
ásökun á bug. Það gerir hann í ritinu
um góðu verkin. Ég hef kosið, að
nofa oftast þessi tvö orð eins og
Lúther: g ó ð u v e r k i n , en ör-
sjaldan góðverkin í einu orði,
þegar mér hefur fundizt það fara
betur.
Það kemur í Ijós snemma 1 ritinu,
að hugsunarháttur manna var sá,
að telja ekki til góðra verka annað
en bœnir, föstur og ölmusur, enn
fremur margs konar guðrœkni: píla-
grímsferðir og fleira í sambandi við
guðrœkni. Nú á tímum hœttir oss
frekar til að telja ekki til góðra verka
annað en gjafir og aðstoð við fá-
tœka og sjúka. En Lúther lítur á boð-
orðin sem leiðbeiningu um góð verk.
Enn fremur kemur það fram í ritinu,
að menn höfðu vanizt við að líta
á góðu verkin út frá tilganginum.
Tilgangurinn var sá að afla sér sálu-
hjálpar. Með öðrum orðum: Tilgang-
urinn var eigingjarn. En með því er
verkið svipt gildi sínu. Það má ekki
vera gjört í þeim tilgangi að afla
neins, heldur aðeins til þess að láta
gott af þvl leiða, mönnum til hjálpar
og Guði til dýrðar.
Þegar það er orðið Ijóst, að ga®
verk hafi ekki þann tilgang að a^a
sáluhjálpar, er sú afleiðing harla
nœrri, að bezt sé þá að sleppa þe|rn’
Þau hafi þá engan tilgang. Því er
þá gleymt, að tilgangurinn er sa'
að láta eithvað gott af sér leiða-
Úr því að þau eru ekki nauðsynle9
til sáluhjálpar, látum vér þau ógiar°'
Lúther bannar góð verk!
Góðu verkin eru Guði þóknanleg*
ekki vegna þess að þau séu fu^
komin, heldur vegna Krists, vegfa
trúarinnar. Sá, sem trúir ekki á góðan
og náðugan Guð, er t vafa um þa^'
hvort Guð sé honum velviljaður, hvod
hann og verk hans séu Guði þókn
anleg. En sá, sem veit, að Guð er
náðugur, veit, að hann á náðug°n
Guð, hann er ekki I vafa um, a
náð Guðs hvílir yfir verkum hanS;
þótt ófullkomin séu, auðvitað eK-
yfir syndunum.
Mönnum hœttir til að hugsa sV°'
hinn trúaði hefur fengið fyrirgefningu'
en svo verður hann að lifa fullkomnU
lífi með aðstoð Guðs. En þetta kemur
ekki heim við kenningu Lúthers.
AHa
œvi á maðurinn í stríði við syndina^
og þess vegna verður hann að ha
alla œvi á náðinni. „í þessari kristn
fyrirgefur hann dag hvern mer
o9
öllum trúuðum allar syndir." Þann'ð
kemst Lúther að orði í Frœðunun
minni. Rétt seinast í þessu riti
góðverkin, kemst hann svo að °r
„Erfðasyndin er eðlinu meðfœdd 0
lœtur að vísu sefast, en henni
verður
ekki útrýmt nema með líkamsdnuj^
anum." Syndleysiskenning er e
kki
264