Jörð - 01.05.1945, Blaðsíða 50

48
JÖRÐ
inn gaum. Verkstjórinn tók sér aftur stöðu við öldustokkinn,
skipaði fyrir í lágum róm og sagði ekki eitt einasta stóryrði.
Litlu síðar varð kaffihlé. Þá vék sér að mér mjög stórvaxinn
og sterklegur maður, sem ég vissi, að var verkstjóri annars
vinnuflokks. Ég hafði aldrei talað við hann áður. Hann horfði
á mig, glotti við og sagði: „Heyrðu, varst þú með í heims-
styrjöldinni?" Ég neitaði því, dálítið undrandi yfir spurning-
unni, en í mestu einlægni. ,,Nú, mér datt það svona í hug.
Þú ert fjandi herskár — og svona má ekki tala við þann gamla.
— Þér verður sagt upp.“ „Þá er að taka því,“ svaraði ég. Hann
hló. „Þetta gerir annars ekkert til,“ sagði hann svo, „ég skal
koma öllu í lag aftur í kaffitímanum. Þegar við byrjum aftur,
verður þér skipað að fara yfir í minn vinnuflokk."
Ég hef sagt frá þessum árekstri hérna, vegna þess að liann er
nokkuð einkennandi einmitt milli Dana og íslendinga: Við
gátum ekki altaf stillt skapsmunina sem skyldi í framandi um-
hverfi, skildum ekki þann, sem við áttum skipti við eða —
eins og ég þarna — vildum ekki skilja hann, þegar okkur
lannst við vera órétti beittir. Ég hygg, að margar óljúfar endur-
minningar um samskiptin og ómildir dómar um Dani okkar
á meðal hafi einmitt orðið til á þenna liátt. — Vinnufélagar
mínir þarna tóku þessu á allt annan hátt: Þeir Iilógu sín á
milli og sögðu „brandara" um „þann gamla“, en fóru sér
annars hvorki hraðar né hægar, hvernig sem hann lét. Hitt
var annað mál, að þeim var hjartanlega dillað yfir, að verk-
stjórinn hafði orðið að láta undan. Þess unnu þeir honum allir,
og ég varð afar vinsæll meðal þeirra þann tíma, sem ég vann
með þeim.
Sjálfur var ég alls ekki sem ánægðastur, þegar ég lmgsaði
málið á eftir. Mér fannst, ég liafa ástæðu til að skammast mín
og jafnvel að friðmælast við „þánn gamla“, þó að ég fengi mig
nú ekki til þess. Ég átti að vera orðinn svo kunnugur og ver-
aldarvanur að geta skilið, að orðbragð verkstjórans var — þegar
á allt var litið — einungis ávani og auk þess hans einkamál.
Jafnframt varð ég að kannast við, að hann var að gera skyldu
sína, þegar hann skipaði fyrir — hann átti að skipa — ég að
hlýða. Ég hafði því engan rétt til þess að segja honum að