Jörð - 01.05.1945, Síða 51

JÖRÐ
49
lialda kjafti. Og þegar svo stóð á, hafði hann réttinn sín megin,
þó til þess iiefði komið, að hann hefði gefið mér á hann. Ég
hef stundnm undrazt yfir þeirri stillingu, sem hann sýndi,
þegar hann snéri undan, því að hann var engin gunga. — Mér
mátti líka vera það í minni, að ég hafði miklu oftar orðið fyrir
einskærri góðvild þeirra manna, sent verkum stjórnuðu, þar
sem ég hafði unnið.
SKÖMMU eftir að ég kom til Danmerkur, réðist ég vinnu-
maður hjá bónda einum á Sjálandi, sem liét Jens Jensen,
en var aldrei kallaður annað en Jens. Ég varð þess undireins
var, að Jens mundi vera nokkuð ýtinn við vinnuna og vilja
láta ganga undan, enda var hann undarlega drjúgur verk-
maður sjálfur, þótt liann sýndist alltaf fara hægt að öllu. Ég
var því dálítið kvíðafullur, þegar ég hugsaði til ýimissa verka,
sem ég vissi, að ég var óvanur með öllu. Þetta átti sérstaklega
við, þegar kom að því að lúga og grisja í rófnaökrunum. Það
verk kunni ég alls ekki og mér ofbauð alveg sá hraði, sem var
á Jens sjálfum og öðrum, sem vanir voru. Ég herti mig allt
hvað ég orkaði og fannst allur heiður íslands vera í veði, ef
það vitnaðist, að ég kynni ekki að lúga rófur. En það var alveg
sama. Ég drógst alltaf meira og meira aftur úr. Fyrsta daginn
skipti Jens sér ekkert af því. En svo konr hann til mín, þar
sem ég dragnaðist áfram langt á eftir öllum öðrum og svitinn
bogaði af mér þrátt fyrir, að ég var kominn úr næsturn öllum
fötunum. Hann leit á það, sent ég hafði gert og sagði svo: ,,Þú
vinnur þér þetta allt of erfitt. Fyrst er að læra verkið og vinna
það vel. Hraðinn kemur síðar — með æfingunni." Svo fór
hann. Daginn eftir kom hann aftur. ,,Nú skal ég sýna þér hand-
tökin," sagði hann eftir að hafa horft á mig um stund. Hann
sýndi mér, hvernig ég ætti að fara að. Svo settist liann flötum
beinum niilli raðanna og hélt áfram að kenna mér: ,,Það er
eittlivað sérstakt við hvaðeina," sagði hann, „og ekkert verk er
svo lítilfjörlegt eða auðvelt, að maður verði ekki að læra það.
Þú þarft ekki að skammast þín fyrir, þótt þú sért ekki eins
fljótur og við, meðan þú ert að læra. . . .“ Og svo talaði hann
lengi um öll þau verk á íslandi, sent hann mundi ekki kunna,
4