Prestafélagsritið - 01.01.1923, Side 13

8
Ásm. Guðmundsson:
Prestafélagsritið^
verið, eða í hæsta lagi eitthvað fram á hið 3., 980. Lýkur þess-
ari baráttu á milli kristninnar og heiðninnar svo um síðir, að
áhrif kristninnar verða yfirsterkari, tvíveðrunginn lægir í sál
Þorvalds, og friður færist yfir. Hann verður alráðinn og einhuga.
Hann segir skilið við fyrra líf sitt og stefnir inn á nýjar
brautir. Hann yfirgefur Svein konung og lið hans og lætur
af hernaði. Hann horfir við dagsljósinu, sem streymir inn, en
stjörnuhiminn heiðninnar bliknar yfir honum. Allur þroski hans
hefir átt að miða að því, að hann yrði kristinn.
Þá mun hann hafa látið skírast, á þeim tímamótum. Því að
ekki verður séð, að neitt hafi getað latt hann skírnarinnar,
heldur hefir hann nú miklu fremur þráð hana. Hitt eru að
líkindum munnmæli ein, að Friðrekur biskup á Saxlandi hafi
skírt hann, þar sem ekkert var sennilegra en að þau mynd-
uðust á Islandi, er þeir biskup komu þangað saman.
VI.
Þorvaldur fór nú víða um Suðurlönd, en svo voru þau
lönd kölluð, sem liggja í suður frá Norðurlöndum. Hafi hann
hlotið af þessari ferð kenningarnafn sitt »hinn víðförli«, þá
hefir það borið frá, hversu langt hann hefir farið, og mætti
þá geta þess til, að hann hefði meðal annars gengið suður
til Róms. En líkara er, að hann fái það nafn síðar. Heimild-
irnar geta aðeins um komu hans til Þýzkalands og fund þeirra
Friðreks biskups. Hefir höfundum þeirra auðsjáanlega ekki
verið kunnugt um fleira og grúfir því myrkur yfir að mestu.
Verður hulunni aldrei létt þar af, og er það mikið mein, því
að þá mundi varpað nýju ljósi yfir fyrsta kristniboðið á íslandi.
Þó má benda á fáein atriði, er virðast sennileg.
För Þorvalds er runnin af trúarhvötum. Hann vitjar helgra
staða og helgra manna og eignast trú hans við það meira afl
og líf. Kristnin festir sífelt dýpri og dýpri rætur í hjarta hans
því meir sem hann kostgæfir að láta hana móta æfistefnu
sína. Andi hans öðlast nýjan þrótt. Nefna mætti að vísu ýmsa
merka menn kristna, er hann kynni að hafa hitt, og skóla og
klaustur, sem hann hefði vitjað, og að hann hefði orðið var