Prestafélagsritið - 01.01.1923, Page 24

Prestafélagsritiö.
Þorvaldur víðförli.
19
dóminn. þeir voru saman 2 hundruð stór. Um þá ferð hefir
myndast helgisaga og verður það ráðið af henni, að þeim
Þorvaldi hefir ekki orðið mein að atförinni. Er líklegt að
þeir hafi leyst sig með fjörbaugi.
Síðan var ekki leitað á þá, svo að kunnugt sé. Enda fara
þeir utan á næsta sumri 986 og hlýðnast svo landslögum.
Var þá einnig útséð um það, að þeir gætu haldið kristniboð-
inu áfram, er þeir voru orðnir sekir menn.
Þungt hefir Þorvaldi verið í skapi, er þeir létu í haf, að
þurfa að hætta við svo búið. Honum hefir virst ferð þeirra
til Islands hafa mishepnast og vonir hans brugðist. Blessunin
sem hlauzt af komu þeirra, hefir verið hulin honum að mestu.
Hann hefir ekki séð það, aö kristnin var nú svo gróðursett
í landinu, að ekkert gat framar upprætt hana né hindrað það,
að hún breiddist út. Bjarminn af morgninum yfir íslandi hefir
Verið eins og kvöldroði í augum hans. Myrkrið mundi verða
máttugra en ljósið. Og honum hafa sviðið mjög mótgerðir
þeirra manna, er mest stóðu í gegn erindi hans.
Þeir biskup sigldu til Noregs og lágu þar um hríð í höfn
einni. Þá lendir Héðinn frá Svalbarði í sömu höfn. Hann
ætlaði að afla sér húsaviðar og fer upp í skóg, til þess að
höggva hann. Þetta stóðst Þorvaldur eigi, er svo vel bar í
veiði. Var Héðinn ekki aðeins óvinur hans sjálfs, heldur
einnig skæðasti fjandmaður kristninnar, og sá, er hann taldi
eiga mesta sök á því, að Island varð ekki kristnað. Hæfði
ekki að slíkur maður lifði. Fær Þorvaldur þræl sinn með sér
og lætur hann drepa Héðin.
Þeim biskupi varð þetta að skilnaði. En við það hefir Þor-
valdi ef til vill fyrst orðið það fullljóst, að hann hefði brotið
stórlega á móti Guði með vígum þeim, er hann hafði valdið,
og iðrað þeirra mjög. Slíkt fengi ekki samþýðst anda trúar
þeirrar, er hann ynni. Kristnir menn ættu ekki að hefna mein-
Serða, heldur elska óvini sína. Mun það vera réttur skilningur
á Þorvaldi, er kemur fram í þættinum, »að hann hugsaði það.
ef hann færi einn aftur til sinnar fósturjarðar, að eigi væri
v>st, hvort hann þyldi svo í alla staði, sem vera ætti fyrir