Prestafélagsritið - 01.01.1923, Side 30

Prestafélagsritið.
Kristin karlmannslund.
25
sem alla brast kjark og úrræði (Post. 27). Vér sjáum þá hve
hugprúða karlmannslundin hefir laðast að Kristi sjálfum. Vér
sjáum, að þá lund metur hann mest, þar sem hann velur ein-
mitt menn með þeirri lund sér til fylgdar. Vér sjáum þetta
einnig á útbreiðsluöldum kristninnar. Hins sama kennir og í
riddaradómi miðaldanna, áður en hann spiltist.
Hversvegna er kirkjan nú eigi lengur eldstólpinn, sem vísar
leið hinum fremstu á hergöngu mannlífsins, heldur sjúkravagn-
inn, sem fer á eftir liðinu og tekur upp hina særðu og lim-
lestu, er vanmegnast hafa? Kirkjan á að vera sjúkravagn. En
hún á að vera meira. Og ef hún er það ekki, er það þá að
engu leyti hennar sök? Hún hefir vanrækt lífið. Dauðinn
innan kirkjunnar er fyrsta orsökin. Lifandi kristindómur er
stærsta vöntunin. Og til þess að vekja líf í kristninni, hefir
kirkjan frá fyrstu eigi þekt annað ráð, en að prédika Jesú
Krist, — Krist og hann krossfestan. Nafnkendur prédikari hefir
sagt, að prédikunarstarfið væri í því fólgið, að mála Jesú
Krist lifandi fyrir mönnunum. En þegar reyndin sýnir, að
menn af þeirri gerð, sem þeir, er í hinni fyrstu kristni létu lað-
ast að Kristi, snúa nú jafnvel baki við kristindóminum, er þá
Kristur málaður eins fyrir nútíðinni eins og hann birtist sjálfur
og eins og þeir sáu hann fyrir augum sér, er ruddu kristn-
inni hina fyrstu braut? Eg ætla aðeins að benda á eitt:
Hver er sá, sem fyrstur dauðlegra manna veitir Jesú lotningu,
er hann kemur að kenna? Það var maður, sem lét lífið hug-
rakkur í fangelsi fyrir það, að hann þorði að segja Heródesi
sannleikann. Það var sá, sem Lúkas lýsir þannig í æsku: »En
sveinninn óx og varð þróttmikill í lund« (Lúk. 1, 80). Væntum
vér hins sama nú á dögum, að þróttlundin verði fyrst til að
sýna honum lotningu?
Eftir því sem eg þekki huga almennings, þá hugsar hann
sér Jesú búinn hinum fegurstu einkennum kvenlundarinnar,
en almenningi kemur það stundum næstum óvart, þegar hetju-
einkenni hans eru dregin fram. Lúther söng þó um Krist sem
hetjuna, er berst með oss og fyrir oss. Og á síðustu öld talaði
Grundtvig, af guðmóði skáldsins, um hetjuna, sem á krossi dó: