Prestafélagsritið - 01.01.1923, Blaðsíða 40

Prestafélagsritiö.
Kristin karlmannslund.
35
Og í trúarbrögðum forfeðra vorra er þessu magnleysi lýst
enn þá skáldlegar og átakanlegar, þar sem ímyndir hreysti og
hetjuskapar, — sjálfir guðir hinna dáðrökku víkinga —, senda
um allan heim, að heita á hvern hlut í veröldu, kvikan og
dauðan, að gráta með sér soninn og bróðurinn Baldur látinn.
Menn og dýr, jörð og jurtir, stokkar og steinar, eru látin
biðja á þessu sameiginlega tungumáli allra syrgjenda, að drómi
dauðans megi leysast. — Um jörð og himin tala þessi tár,
erin ómar þetta alheimsmál, sem þó fær engu komið til vegar!
Mínu hjarta er svo varið, að eg fæ vart dulið tár mín,
þegar eg útskýri fyrir ungmennum, — sem heyra söguna um
dauða Baldurs í fyrsta sinn, — hvernig alt hið glæsimesta og
hraustasta, sem hinn forni heimur gat hugsað sér, kallar jafn-
vel á dauðan steininn til að gráta með sér, er sjálfir guðirnir
krjúpa grátandi í vanmegna sorg frammi fyrir óbeygjanlegu
valdi Heljar.
Sú kynslóð, sem slíka goðsögu hefir skapað, hefir sannar-
lega fundið magnleysi siít!
Berum svo þetta saman við heimildirnar um Jesú Krist:
Verk hans í Betaníu, orð hans í Nain, sigur hans á páska-
dagsmorgun. Berum það saman við orð Páls: Dauði, hvar er
sigur þinn? — Hel, hvar er broddur þinn? (1. Kor. 15, 55.).
— Berum það enn fremur saman við hinn íslenzka hreysti-
söng kristinnar trúar, sem vér syngjum yfir hverri gröf. Hall-
Srímur Pétursson lokar ekki a'ugunum fyrir afli og ógn dauð-
ans. Fáir hafa átakanlegar lýst því en hann, hvernig alt ber
innsigli hans: Glóandi blómstrið, rósirnar vænar, valdið og
hefðin, æskan og ellin, alt verður að falla fyrir hinni sömu
Srimmu sigð. Hann kannast við ógnagestinn. Hann horfist í
au9u við hann. — En í raun og veru kemur skáldinu þó
vald dauðans ekkert við. Dauðinn vinnur ekki sigur á honum.
O9 hvaðan er. honum komið þetta afl, sem er sterkara en
dauðinn? — ]ú, hann veit, að lausnarinn lifir. Hann stendur
undir merkjum hins sanna sigrara dauðans. Og í hans nafni
segir hann öruggur: