Prestafélagsritið - 01.01.1923, Qupperneq 136

Prestafélagsritiö.
131
Ávarp.
svarar mér þannig: »Hvort meir en helmingur kirkjugesta
syngur, þori eg ekki að fullyrða neitt um — held þó varla«.
Hann segir ennfremur, að í Reykjavík sé fólk vant sálmasöng,
bæði í K. F. U. M., K. F. U. K. og víðar. Þetta segir nú
maður, sem ávalt er í kirkju, þegar messað er og hefir marg-
falt tækifæri til þess að kynnast hvernig högum er háttað í
landinu, vegna stöðu sinnar. Sigfús segir ennfremur: »Stuðning
presta minnast organleikarar lítið á, hann er tvímælalaust fá-
tíður. Eg heyri oftar um algert afskiftaleysi þeirra*.
Eg hefi nú reynt að sýna fram á það, að eg fer með satt
mál, þar sem eg tala um söngleysið í kirkjum landsins og
jafnframt sýnt, að hér er bráðra bóta þörf. Þegar eitthvað er
að, má maður um fram ált ekki telja sér trú um, að ekkert
sé að.
Eg hefi nú um hríð reynt að gera alt, sem mér hefir verið
auðið heima i prestakalli mínu til þess að vekja fólkið, ekki
aðeins til umhugsunar, heldur fyrst og fremst til athafna í
þessu efni. I þessu skyni hefi eg meðal annars við heima-
kirkju mína og einnig í vetur við kirkju, sem eg hefi þjónað
í prestsleysi annars safnaðar, haft stöðugar, reglubundnar söng-
æfingar eftir messu með viðstöddu safnaðarfólki, ekki fáeinum
útvöldum (þ. e. úrvals söngfólki), heldur öllum, sem fengist hafa
til þess að taka þátt í þessu. Eg hefi notað nálega hvert
tækifæri, sem mér hefir gefist til þess að telja um fyrir fólkinu
(farið bónarveg, ef ekki vildi betur) og safna því hér saman
úr dreifingu gamals vana. Og eg hefi heitið fólkinu því, að
frá þessari reglu mundi eg ekki víkja upp frá þessu, meðan
safnaðarfólkið sjálft vill þiggja og eg er ekki sjálfur óhjá-
kvæmilega bundinn öðrum störfum. Og innilega þakklátur er
eg safnaðarfólki mínu fyrir það, að það hefir tekið þetta til
þessa sem sjálfsagðan hlut. Um áframhaldið get eg ekki dæmt.
Þár verður auðna að ráða sem ella.
En það er óbifanleg sannfæring mín, að hér sé fundið eitt
hið bezta ráð til þess að glæða safnaðarlífið og safnaðarmeð-
vitundina. Og afleiðingin er á rúmu missiri orðin sú, að t. d.