Prestafélagsritið - 01.01.1923, Qupperneq 160

Prestafélagsritið.
Erlendar bækur.
155
enn, um þessi alvarlegu og erfiðu viðfangsefni. Leynir það sér ekki, að
höf. er lærður vel, skarpgáfaður og skýr í máli, og skörulegur og ein-
beittur alvörumaður. Er þar skemst frá að segja, að síðasta niðurstaða
hans, um hvað eina, verður hin strangasta „gamaltrúar“-skýring. Væntir
mig, að vafasöm muni nú mörgum þykja vísindamenska og rökfærsla
hans um sumt — og svo þykir mér. En sökum hins alvarlega efnis bók-
arinnar, áhuga og alvöru, og yfirleitt glöggrar og gáfulegrar meðferðar
höfundarins, má telja guðfræðingum og klerkum gott og skylt, að lesa
hana og hugleiða sem bezt.
Olav Dmtn: „1 ungdommen". —- Kria. Olaf Norlis forlag 1922. —
266 bls. —
Þetta er norsk sveitalífs skáldsaga, á nýnorsku, tilkomulítil.
Óf. V.
„Tre tun“ eftir Lars Jaastad. Olaf Norlis forlag. — Kria 1911.
Stutt frásaga (117 bls.) frá vestfjörðunum í Noregi, skrifuð á landsmáli.
Lýsir vel hugsunarhætti og trúarlífi fólksins þar. Skemtileg bók.
F. 7- R.
Fredrik Paasche: „Snorre Sturlason og Sturlungerne“ (H. Asche-
houg & Co. Kristianía 1922).
Ein af merkustu bókunum, er á næstliðnum vetri hafa komið út á
Norðurlöndum og snerta Island, er vafalaust þessi bók prófessors Paasche,
er ber nafn Snorra Sturlusonar á titilblaði sínu. Að hjá Norðmönnum
hreyfi sér þrá eftir að kynnast nánar höfundi Heimskringlu og því tíma-
bili, er skapað hefir það ódauðlega sögurit, er mjög svo skiljanlegt. Því
fáar bækur marka gleggri spor í sögu Norðmanna en Heimskringla. Að
ekki hefir verið meira gert að því að fullnægja þeirri þrá, er vafalítið
með fram þeirri staðreynd að kenna, hve erfið er viðfangs aðalheimildin að
því tímabili, sem alið hefir Snorra, og þeir viðburðir gerast á, sem Snorri
er mest riðinn við, vegna þess hve mikið efnið er og stundum flókið. Sturl-
unga er vafalítið eitt af merkilegustu heimildarritunum, sem til eru í heims-
bókmentunum. Allar þjóðir mega öfunda oss Islendinga af því, enda munu
fáar þjóðir (ef nokkur er) eiga jafnágæta, nákvæma og áreiðanlega lýs-
ingu Iöngu liðins tímabils í sögu sinni og vér íslendingar, þar sem Sturi-
unga er, enda þótt myndirnar, sem þar verða fyrir manni, séu einatt
aerið dökkar og daprar á litinn. Eins og Sturlunga liggur fyrir, er hún
engan veginn auðvelt sögurit viðfangs, sízt fyrir útlendinga. Jafnvel mörg-
um íslendingi er hún þungur matur að melta. Og þótt hún sé í miklum
metum höfð af öllum, sem á annað borð unna sögu lands vors, þá þykist
eg ekki gera neinum rangt til, þótt eg segi, að Sturlunga sé enn þá meira
lofuð en lesin á landi hér. Og rekið hefi eg mig á ýmsa annars vel