Eimreiðin - 01.12.1922, Qupperneq 79

EIMREIÐIN
í DÓMKIRKJUNNI í LUNDI
335
Ertu til, ó guð?! Ó, þú draugalega spurning í gínandi holum
augnatóftum tómleikans!
— — — Það hafði verið hringt og kveikt í kirkjunni. Eg
hafði ímyndað mér, að hringt hefði verið af því, að siður væri
að gera það á vissum tímum dagsins, og Ijósin hefðu verið
fendruð af því, að ekki var vel bjart. Úti var þungbúið loft
og inni var hálfdimt. En eg hafði ekkert um þetta hugsað.
Svo heyrði eg, að eitthvað var lesið fyrir altarinu. Eg leit upp
°9 bjóst við að sjá guðhræddan öjdung krjúpa þar. En í stað
fcess sá eg tvo unga menn. Annar var innan við gráðurnar
neð handbók og í prestsskrúða. Hinn stóð frammi fyrir hon-
um, og með því að færa mig ögn til sá eg, að kona stóð við
Mið hans. Það var verið að gefa saman hjón, ung og fögur.
Mér fanst, að eg myndi ef til vill vera þarna vargur í vé-
um, og þótti skömm að vera hálft í hvoru í felurn, svo að eg
s*óð á fætur og gekk hljóðlega framar í kirkjuna, ef til vill
meðfram til að sjá alt sem best. Það er stundum svo erfitt að
9era sér ljósa grein fyrir, hvað ræður athöfnum okkar. Auk
brúðhjónanna og prestsins var þarna ekki annað fólk en tveir
Samlir menn og tvær gamlar konur. Eg ímyndaði mér, að
Þuð myndu vera foreldrar brúðhjónanna.
Presturinn lýsir blessun sinni yfir brúðhjónunum. Köld raun-
^Vggjan nær snöggvast yfirráðum í hug mínum. Var þetta
uokkuð annað en ævaforn arfur, leifar af særingum löngu dá-
’uua menningarlausra forfeðra? En sál mín brást til varnar.
Er svo mikið víst, að særingarnar séu hégóminn einber, jafn-
Vel særingar örgustu villimanna? Er ekki sú tilfinning, sem
þaer eru bygðar á, og sú trú, sem knýr þær fram, sönn, til-
'Uningin fyrir eigin máttleysi og skyldleika við alheiminn og
,rúiu á lifandi sál náttúrunnar? Hér stóð spurning móti spurn-
'ugu. Hví dylur þú þig í dimmu skýi leyndardómanna, ó guð?
til þín lagður og varðaður eintómum spurn-
m kynslóð eftir kynslóð hefir skráð blóði
Slnii? Og að síðusíu: Hefir ekki líf hverrar kynslóðar, hvers
■uanns verið það aðeins, að blóð hans hefir runnið út í sand
eirrar eyðimerkur, er liggur til þín, ó guð, og orðið þar að
°ougu spurningarmerki, ef til vill svo smáu, að við sjáum
okki, þegar við göngum eftir brautinni lengra fram í eyði-
. Vl er vegurmn
'ngarinerkjum, st