Eimreiðin - 01.12.1922, Qupperneq 94

350
Þ1NGVALLAF0R
EIMREIÐII'E
að kroppa hýjunginn. Hringum hina strjálu bæi eru skýrt afmark-
aðar, fagurgrænar flatir. Það eru túnin, sem gefa af sér töðuna,.
vetrarfóðrið handa kúnum. Alt hitt er grjót, hrúgald af hraun-
hellum og -molum á víð og dreif, af hvers konar stærð og
lögun. Atakanlega ófrjótt, grátt og eyðilegt, og þó er þessi
grjótauðn svipmikil og full af fegurð. Klettarnir eru ýmist
flekkóttir af skófum eða í mosareifi. A milli steinanna og í
hraungjótunum vaxa burknar og blómjurtir. Stór svæði eru
þakin lágvöxnu, silfruðu birki- og víðikjarri svo þjettu sem þófi
væri, eða purpurábreiðu af sauðamerg (Loiseleuria poocum-
bens). Túnið þakið sóleyjum glóir sem gullþynna. Stórir skúfar
af rjómalitum rósum — hinum elskulegu holtasóleyjum (Dryas
octopetala), skína í svartri umgerð veðurbitinna kletta: Á víð
og dreif um ömurlegustu auðnir glitra smaragðlitar mosalegar
þúfur af lambagrasi, settar rúbínrauðum stjörnum. Þessar
blómperlur eru gleðin síunga.
Á vinstri hönd er Esjan, verndarvættur Reykjavíkur, mikið
fjall krýnt björtum skýjabólstrum; hlíðarnar eru með fönnum,
sóldílum og skýjaskuggum. Framundan rísa þrír tindar úr
mistrinu. Það eru Móskarðshnúkar og Skálafell og líta út serit
vofur í snjóhempunum.
Við Geitháls skiftist vegurinn í tvær álmur. Vér förum þa
vinstri, í norð-austlæga stefnu, og komum nú brátt inn á milk
margra smávatna og tjarna. Við Krókatjörn komum vér auga
á bifreiðalestina okkar löngu, fulla af prúðbúnum körlum og
konum, háværum og glaðværum. Vér förum fram hjá tveimur
biluðum bifreiðum og tökum strandaðan farþega: Það var
vitamálastjórinn.
Vér erum nú á heljarvíðu hringsviði. Veggir og sæti eru
fjöll, áhorfendur ský, leikvöllurinn hraunbreiða, skylminga'
mennirnir hundraðhentir risar, og munda sumir logasverð, en
sumir í ísbrynjum. •
Blýgrátt og drungalegt loftið dregur mjög úr litunum a
landinu. Mest ber á dökkgráum og dumbungslitum. En hvað
þetta litskrúðsleysi er þó áhrifamikið þrátt fyrir alt!
höfuðskeljastaðinn Skálafell frammi fyrir oss og regnskýin vf,r
höfðum vorum, minnumst vér »Krossfestingarinnar« eftir Vandyke