Eimreiðin - 01.12.1922, Qupperneq 104

360
ÞINGVALLAF0R
EIMREIÐIN
um og var með ljómandi páfuglsstéli, því að hinn þurri hluti
sokknu hraunsléttunnar, allur skoraður sundur í plötur eða
skildi af ýmsri stærð og lögun, bendir á að þetta sé skjöldur af
risavaxinni skjaldböku, en vatnið sýnir grænt og gullið og blátt
stélið, breitt út sem prúðlegast. Hraunbreiðan fyrir fótum mér
er grágrænflekkótt. Náttúran hefir klætt hið rifna og molnaða
yfirborð mosaþembu, lyngi og birkikjarri. A miðri þessari
hraunsléttu glitrar fagurgrænt túnið í Skógarkoti, eins og land-
brot í eyðimörku. Annað tún lengra norður heitir Hrauntún.
Við endann á vatninu, nálægt Oxarármynni, stendur hin litla
timburkirkja Þingvalla, með kirkjugarðinn, prestsetrið og túnið
umhverfis. Vegurinn heim að kirkjunni er nú svartur af mann-
fjölda; eflaust er konungurinn þar að skoða gamla predikunar-
stólinn og altaristöfluna, eða hinn fræga lögkvarða íslands,
sem er einsteinungur skoraður djúpt á austurhlið.
Eg fer ofan á sléttuna til þess að komast aftur í konungs-
fylgdina og skoða hið tröllslega tíglaverk, sem myndaði gólfið
á hinum forna þingstað. Hér má fylgja gjám og glufum langa
leið undir skærum vatnsfletinum. Alt hið sokkna svæði er því
líkast sem það væri jötunheima steingrind, er hallaðist hálf-
sokkin í jökul-vatnið, sem streymir frá Langjökli, seitlar undir
Skjaldbreiðar-hraun, fyllir vatnsskálina og rennur svo um Sog
og Olfusá út í Atlantshaf.
Þegar vér komum á Geysisveginn, mætum vér konunginum,
er kemur frá kirkjunni, og nemum staðar til að skoða síaðinn,
þar sem dómar fóru fram í fornöld. Það er hraunrimi, þrjú-
hundruð álnir á lengd og tuttugu til sextíu á breidd, og ná-
lega umluktur sem tangi af tveimur djúpum gjám, Flosagjá að
vestan og Nikulásargjá að austan, er renna saman við norður-
endann með tónkvíslar móti. Gjárnar eru frá átján til fjörutíu
fet á breidd og fimtíu fet á dýpt ofan að djúpu vatni, sem <
þeim er. Nikulásargjá var svo nefnd 1742, er Nikulás nokkur
sýslumaður, er flæktur var mjög í málaferli, drekti sér í gjánni;
hin dregur nafn sitt af Flosa, söguhetju, er stökk skyndilega
yfir gjána og komst þann veg undan. Milli þessara tveggja
gjáa er grasi gróinn hjalli, þar sem sakamenn voru reyndir,
og yrðu þeir sannir að sök, voru þeir teknir þar samstundis
af lífi. Á þessum Tarpejukletti voru lagaverðirnir öruggir fYr'r