Eimreiðin - 01.12.1922, Side 116

372
TÍMAVÉLIN
EIMREIÐIN
Það var eins og svipuhögg beint framan í andlitið. Átti eg
að missa mína eigin öld og verða lokaður vægðarlaust inni í
þessari undarlegu nýju veröld? Eg skal segja ykkur það, að
þessi hugsun ein olli mér beinlínis líkamlegra þjáninga. Mér
fanst hún spenna heljargreipum um hálsinn á mér, eins og
hún ætlaði að kyrkja mig. Á næsta augnabliki var eg kominn
á flugaferð niður eftir hlíðinni. Eg fékk stóra byltu, og hrufl-
aði mig í andlitinu. Eg hirti ekki að stöðva blóðrásina, heldur
spratt á fætur og hentist áfram með blóðið lagandi úr sárinu.
Eg tautaði í sífellu með sjálfum mér: »Þeir hafa fært hana
eitthvað til, skotið henni af gangveginum undir runnana«. En
mér var jafn órótt, og eg hljóp eins og fætur toguðu. Það er
stundum eins og óttinn gæði mann einkennilegri skarpskygni,
og eg vissi það alveg upp á víst, hvað sem eg reyndi að
tauta, að eg var búinn að missa vélina. Eg varð ákaflega
móður. Eg fór alla leiðina frá brúninni niður á flötina, líklega
um tvær mílur, á um tíu mínútum. Eg úthúðaði sjálfum mér
á leiðinni, fyrir þessa dæmalausu heimsku, að skilja við vél-
ina, og varð ennþá móðari af því að skamma sjálfan mig. Eg
æpti hástöfum, en enginn svaraði. Það var ekkert lífsmark að
sjá nokkursstaðar. Allstaðar tunglsljósið, kuldalegt og kyrlátt.
Þegar eg komst á flötina sá eg að ótti minn var ekki
ástæðulaus. Þar sást ekki tangur né tetur af vélinni. Það
færðist um mig magnleysi og kuldaflog er eg horfði á þessa
auðu flöt. Eg æddi umhverfis flötina eins og tryltur maður,
eins og eg vænti þess, að vélin væri falin einhversstaðar úti í
horni. En svo stansaði eg alt í einu og reif í hár mitt. Uppi
yfir mér gnæfði sfinxinn á málmstallinum, hvítur, skygður og
holdsveikur í tunglsljósinu. Hann sýndist glotta illyrmislega að
neyð minni.
Eg hefði nú getað huggað mig við það, að litla fólkið
mundi hafa gert það í greiðaskini við mig, að koma vélinni
einhversstaðar undir þak fyrir nóttina, en eg þóttist alveg viss
um að þeir hefðu hvorki haft hugsun á slíku né krafta til
þess. Það var þetta, sem mér ógnaði mest af öllu: Einhver
óljós grunur um að eg ætti hér að tefla við óþekt máttarvöld,
og að vélin væri af þeirra völdum horfin. Eina huggunin var
sú, að eg þóttist alveg viss um, að vélin hefði ekki hreyfst i