Eimreiðin - 01.07.1924, Blaðsíða 9

EiMREIÐ1N
JOHN MILLINGTON SYNGE
201
en hótfyndin gagnrýni, og er það vel að þessir ágætu lista-
^enn skulu hafa tekið fyrir írsk viðfangsefni, því efjir alla þá
^deilu og aðfinslur, sem írskt þjóðlíf hefir sætt síðasta áratug-
lnn, er sannarlega kominn tími til þess, að helgir menn og
skáld láti aftur til sín heyra. Eftir fyrstu för sína til Araneyja
dvaldi Synge ýmist í París eða á írlandi um fjögurra ára skeið,
°9 var allan þann tíma önnum kafinn við að rita bók sína
Uln Aran, og einþætt leikrit. Þessi vinna varð honum blessun-
arrík, því í starfinu fann hann smátt og smátt það sem honum
*e* bezt. Ritdómar þeir, sem hann samdi í París, voru gagns-
tausir og án nokkurs markmiðs, en í smáleikjum þeim, sem
hann samdi, fann hann og mótaði bæði þjóðarsálina og sína
ei9in sál. Hver sá sem skilja vill bændafólkið á vesturströnd
irlands, — Keltana við hafið — má ekki láta bregðast að
'esa rit Synges, því enginn nútíðar rithöfundur hefur lýst þeim
jafnmiklum skilningi, þrótti og óbrotgjörnu innsæi eins og
^yoge, nema ef vera skildi Darrel Figgis í skáldsögu sinni
Children of Earth (Börn jarðar).
Af öllum þeim mikla bókagrúa, sem út hefur komið um
^Ynge og ritstörf hans, er engin bók snjallar samin en rit nokkurt
e^>r ]ohn Masefield, sem upphaflega kom út undir dulnefni.
i riti þessu lýsir Masefield þeim stuttu kynnum, sem hann
hafði af Synge í Lundúnum veturinn 1902—’03. Til þess að
9efa mönnum glögga hugmynd um Synge, eins og hann var
aður en hann reit snildarverk sín, nægir að tilgreina smákafla
Ur frásögn Masefields:
*Það kom þegar í ljós við fyrstu fundi, að Synge var ein-
hennilega gerður maður. Hann var einn af þessum þeldökku
lrum, en þó var hann ekki svarthærður. Það var eitthvað í
ú«iti hans, sem ómögulegt er að lýsa, einhver alvöru höfgi,
eins og sálin að baki svipnum væri sífelt að hlusta eftir lífs-
lns huldu rökum, áður en hún feldi sinn dóm. Hár hans var
hyorki, stuttklipt né sítt, yfirskeggið þétt og þyngslalegt, hakan
nauðrökuð, að undanteknum ofurlitlum skeggtoppi á neðri
v°rinni, höfuðið stórt og sterklegt, andlitið fölt og fremur
binnfiskasogið, augun ýmist eins og þau væru hulin skýlu eða
J°9andi sem kyndlar. Um munninn, sem annars sást fremur
iila fyrir yfirskegginu, lék tíðum kýmnisbros. En þrátt fyrir