Eimreiðin - 01.07.1924, Blaðsíða 34

226
ÞÁTTUR AF AQLI Á BERGI
eimreiðiN
Hún nam staðar, hallaði sér upp að veggnum, stakk hönd-
unum, rauðum og þrútnum, undir svuntuna og starði niður
fyrir fætur sér.
Egill var undirleitur og hjáleitur, ræskti sig og klóraði sér
í vangaskegginu.
— Eg ætlaði bara að spyrja þig, hvort þú vildir fara til
mín. Við erum nú ekki nema tveir, síðan mamma dó, og
getum illa komist af án einhverrar kvenmannshjálpar.
Þóra þagði, brá höndunum undan svuntunni og fitlaði við
kögrið á ullarhyrnunni.
— Það yrði ekki þung vinna, sagði Egill hikandi — og e9
vissi nú, að þú áttir með þig sjálf, svo að mér datt svona 1
hug að nefna þetta.
— Hvað viltu að eg verði lengi? sagði hún og leit ekki
upp.
Nú rétti Egill úr sjer og leit á hana.
— Altaf, sagði hann því nær hátíðlega — og hendurnar
urðu ókyrrar.
— Þú kemur seint, Egill, sagði hún stuttlega, en svo var
sem klökkvi væri í rómnum.
Egill sneri sér undan og stóð um stund þegjandi. En alt i
einu heyrði hann lága stunu. Hann sneri sér við og sá tárin t
hrynja niður kinnar Þóru. Hann gekk til hennar föstum og
ákveðnum skrefum, greip hana í fang sér og bar hana Iétt-
stígur fram á hlaðið.
— ]a Egill, j-a Egill, sagði hún og brosti gegnum tárin.
III.
Þórður bóndi hafði legið npkkur ár í gröf sinni, þá er það
bar við, dag einn, skömmu eftir nýár, að gestur sá kom að
Bergi, sem ]óhann hét og taldi til frændsemi við Egil. Hann
var þokkalegur álitum og glaðlegur, en Egill bóndi tók honum
fálega og þó ekki illa. En þá er hann hafði verið nokkra
daga, tók Egill að líta til hans óhýru auga.
En eitt sinn, er hann kom frá gegningum, sá hann gestinn
sitja við að flétta reipi úr hrosshári, sem smátt og smátt
hafði safnast saman, frá því að Þórður gamli dó. Virtist gesl'
inum láta verkið vel — og horfði Egill á hann um hríð.