Eimreiðin - 01.07.1924, Side 16

208
]OHN MILLINGTON SVNGE
EIMRE>ð1PÍ
mon Dalaskáld, og ef til vill hefur ráðlegging Veats forðað
honum frá að verða það. Dr. Douglas Hyde, mesti laerdómS'
maður Ira í seinni tíð, skýrgreinir keltneska skapgerð í f°r'
mála sínum fyrir Astarsöngvum frá Connaught, og sú skýf'
greining getur að miklu leyti átt við Synge:
»Sami maðurinn sem einn daginn getur dansað, leikið ser,
drukkið og æpt hástöfum af gleði, situr annan daginn Iamað'
ur í afskektum kofa sínum, þylur þar harmatölur, þungbúinn.
veikur og örvilnaður yfir brostnum vonum, glötuðu lífi, fánýh
þessa heims og komu dauðans*.
Veats var af alt öðru efni ger, háfleygur og hneigður til
dulvísi, og Lady Qregory, sem reit stutta gleðileiki, að sínu
leyti jafn sanna og listavel samda eins og hina einþaettu
sorgarleiki Synges. Þessi þrjú áttu öll sinn mikilvæga þátt >
viðgangi og vexti leikhússins, og þeim eigum vér að þakka
mikið af þeim fögru bókmentum, sem myndu hafa afvegaleiðst
til þess að falla í enskan smekk, ef endurfæðingaraldan hefð>
þá ekki verið risin. 011 voru þau mikilmenni, en nú er SynSe
dáinn, Veats horfinn upp í skýjaborgir dulspekilegra kenninS3
og hættur að rita þjóðhvetjandi sjónleiki, en Lady GregorV
farin að leggja árar í bát, síðan hinir yngri menn hreyfinS'
arinnar tóku að láta til sín heyra. Þó hefur hún alveg nýleS3
náð hámarkinu í list sinni með yndislega fögrum sjónleik-
sem er saminn út af æfisögu ]esú, og ritaður á sömu ensk-
írsku mállýzkunni og gleðileikir hennar.
Um líkt leyti og Synge samdi smáleiki þá tvo, er áður eru
nefndir, vann hann og að tveggja þátta gleðileik, sem heitir
The Tinker’s Wedding (Gifting tinsmiðsins). Það er gamansöiu
lýsing á sveitalífinu meðal bændanna í Wicklow og seSir
hvernig þrír tinsmiðir leika á prest einn. Leikurinn var ekki
sýndur á leiksviði fyr en 11. nóvember 1909, eftir að Synge
var dáinn, og þá sýndur í Lundúnum. Hann fékk kaldar við'
tökur, og alstaðar þar sem hann hefur verið leikinn, hafa Irar
fjandskapast við honum, því þó að írar séu hinir mestu háð-
fuglar, sem til eru undir sólinni, eru þeir svo hörundsárir.
að þeir þola allra manna síst að skopast sé að þeim.
En það var Irum heilsusamlegt sjálfum, að einn af þeirra
eigin mönnum beitti háði sínu gegn brestum þeirra og barna-