Eimreiðin - 01.07.1924, Síða 58

250
FJÓRAR SONNETTUR
II. Dagur.
I bláu suðri svífa glóhvít ský,
á sólbjart landið varpa skuggum breiðum.
En austan fjöll, af öræfanna leiðum,
innrænan blæs um sveitir, Iétt og hlý.
Nú starfar gjörvöll þjóðin önnum í
frá yztu nesja strönd að fremstu heiðum.
Og úti’ á miðum eru skip á veiðum,
er aflann byrgja’ í stáls og viðar kví. —
Þótt hausti að og hrörni lauf á meiðum,
menn hugsa’ um næsta vor og treysta því.
Er þessi kynslóð hvílir hljótt í leiðum,
mun hugdjörf æska starfið byrja’ á ný.
Dáðríkra vinnudaga lúablý
mun dýrra’ en gull á nýjum æfiskeiðum.
III. Kvöld.
Nú stillist dagsins órósemi’ og asi,
en áhyggjanna sveim frá huga ber.
Rótt þýtur kvöldsins kul í háu grasi,
og kliður blárra vatna’ um loftið fer.
En fjöllin mjúkur fjólubjarmi vefur,
er fölskva tekur rauða sólarglóð;
og stundin, dýrð og yndi töfruð, tefur,
unz táradögg hún kveður blómin hljóð. —
Ég veit, að eins og fegurð kvöldsins flæðir
um farveg rykugs dags með hreina gljá,
fer heilög ást um afgrunnsdjúp og hæðir
með æðstu svölun fyrir hjartans þrá.