Eimreiðin - 01.07.1924, Blaðsíða 59
FjÓRAR SONNETTUR
251
Handan við æstan endanleikans straum
eilífðin brosir — sem við ljúfan draum.
IV. Nótt.
»Nú bregður skugga yfir vegu alla«:
Úr austurheimum svífur stjarneyg nótt
og lætur svefnsins ljúfu döggvar falla
á lúna jörð og birtuþreytta drótt.
Og draumablóm úr munaírs moldu spretta,
af margvíslegu skarti’ hún glitrar öll,
en þýðir vindar veginn dulda létta
að veröld Iífsins bak við gleymsku-fjöll.
Af æðstu himna ljóma loftið skelfur,
og litir glóa’, er augun sáu’ ei fyr,
en minninganna óþrotlega elfur
um eilífð streymir fram um bjarmans dyr. —
I geimsins vídd, í allra-minstu ögn,
þar eygir sálin guð í djúpri þögn.
Jakob Jóh. Smárí.
Grótti.
Sú er sögn til, að Fróði konungur Friðleifsson í Danmörku
e>gnaðist kvörn þá, er Grótti hét. Fylgdi henni sú náttúra,
að þag mólst í henni, sem sá sagði fyrir, er mól. Fróði lét
lötnameyjar tvær, Fenju og Menju, draga kvörnina, og mólu
Þ®!- gull og frið og sælu Fróða. En hann var vinnuharður
e9 unni þeim ekki lengri hvíldar á degi hverjum en gaukur-
>nn þagði, eða ljóð mátti kveða. Og þótt þær Fenja og Menja
væri þolinmóðar, fór svo að lokum, að þolinmæði þeirra fór