Eimreiðin - 01.07.1924, Qupperneq 67

Ei«REIÐ1N
GREINING MANNKYNSINS
259
9era það dekkra, þegar eyðandi sjúkdómur sezt að í nýrna-
hettunum, ályktum vér, að þær starfi að því að hreinsa burtu
ktarefni og að vér Evrópumenn eigum hinn bjarta hörundslit,
v°fn að þakka einhverri sérstakri dygð nýrnahettanna. Að
starf þeirra er fjölþætt og margvíslegt, hafa E. A. Sharpey
^chafer, T. R. Elliott og W. B. Cannon ljóslega sýnt með
rannsóknum sínum. Fyrir fimtán árum síðan færðu þeir
^ulloch og Sequeira sönnur á það, að þegar sérstakur ill-
^ynjaður ofvöxtur kemur í nýrnahetturnar í barnæsku, þá tek-
Ur drengurinn eða stúlkan nokkrum undarlegum vaxtarbreyt-
ln9um. Æxlunarfærin verða skyndilega fullþroska og barns-
i'kaminn tekur á sig öll einkenni kynþroskans — hvelft brjóst,
vöðvamikla limi, djúpa rödd og hár um líkamann — það er
Slnámynd af Herkúlesi — furðuleg ummyndun líkama og heila.
^amsvarandi breytingar koma fyrir hjá ungum stúlkum — ná-
fe9a börnum að aldri — og hættir þeim þá til að fá karl-
^annseinkenni. Prófessor Glynn (Quart. ]ourn. of Med., vol.
^•> p. 157, 1912) hefur nýlega safnað saman hinum einstöku
atriðum slíkra tilfella og komið skipulagi á þekkingu vora á
bessum undarlegu vaxtartruflunum. Getur enginn efi á því
teikið, að nýrnahetturnar eru mikilvægur þáttur í þeirri vél, er
st)órnar þróun og vexti mannslíkamans og hjálpar til að móta
bynflokkseinkenni manna. Vér vitum, að sumir kynflokkar ná
fVr kynþroska en aðrir og að kynflokkar eru mismunandi að
báralagi og hörundslit, og er því sennilegt, að fullnægjandi
sbýring á þessum einkennum fáist, er vér höfum öðlast full-
bomnari þekkingu á starfsháttum nýrnahettanna.
Allra síðustu árin hefur sú alóvænta uppgötun verið gerð,
sjúkdómur í hinum litla heilaköngli geti valdið mörgum
s)nkdómseinkennum, nauðalíkum þeim, er stafa af æxlismyndun
1 berki nýrnahettanna. Stundum virðist hinn skyndilegi, snemm-
Uv®mi kynþroski í bernsku beint eiga rót sína í eins konar
æj<lismyndun í heilakönglinum. Vér höfum hingað til litið svo
a sem heilaköngullinn, litlu stærri en hveitikorn og grafinn
öjúpt í heilann, væri ekki annað en ónýtar leifar af miðauga
eöa auga í hnakkanum, arfur frá einhverjum fjarlægum for-
öður mannanna, er séð hefði með þessu auga, en af sjúk-
°wum, og tilraunum, er fjölgar nú óðfluga, verðum vér að