Eimreiðin - 01.07.1924, Qupperneq 100

292
MANNFRÆÐI
EIMREIDIN
lífhneigðanna, en þær eru ekki náttúrlegar í þeim skilningi-
að þær séu að eins líkamlegar«.
Slíkar klausur sem þessar tjáir ekki að bjóða greindri al-
þýðu. Hafi höfundur hugsað eitthvað, er hann reit þetta, Þa
fer sú hugsun fyrir ofan, eða öllu heldur fyrir neðan Sar^
hjá lesandanum. Hið eina, sem er ekki vonlaust um, að hann
kunni að eygja, eru stærstu vitleysurnar: Að heimspekin se
ekki að eins mega. (Almenningur mun varla vita hvað »mega*
er og verður í vafa um, hvernig á að bera orðið fram). Að
einhverir fari að veðja aleigu sinni um náttúru eða hátterni
í heiminum, að farið verði hestavilt um menn, að þau tíðindi
séu sögð, að veðhestar verði að ganga, þótt það sé ekki
tiltökumál, en eigi lítið skylt við þessa frásögn og að mann-
fræðin fái »gang«, ef hún gerist saga lífshneigðanna, en
annars ekki.
Þá er og þýðingu ritsins ábótavant og það helzt til
íslenzkunni er ekki sá sómi sýndur, sem hún á skilið. Vms
blöð hafa minst á þýðingu þessa og talið hana ágæta, »einS
og vænta mátti«. En hún er ekki eins og mátti vænta ðf
Guðm. Finnbogasyni. Hann er meiri maður en svo að seg)a
megi, að slíkra þýðinga sé að vænta af honum. Sumar setn-
ingarnar eru illa sagðar, aðrar dönskuskotnar mjög. NýV1^1
eru sum óviðfeldin, og útlendum orðum skipað á bekk me5
íslenzkum, án þess að »ganga« á gæsalöppum. Alt þetta myndi
saka lítt, ef viðvaningur hefði þýtt bókina, og henni hefði ekki
verið hælt. Fáir taka viðvaninga sér að fyrirmynd og stendur
því tungunni lítil hætta af þeim. En af hinum, sem hafa getið
sér góðan orðstír, stendur mikil hætta, ef þeir kasta höndum
til þess, er þeir rita. Skulu sýnd hér nokkur dæmi. En sakm
þess, að sá er þetta ritar, hefur ekki ensku bókina við hend-
ina, getur hann ekki dæmt um það, hvort dr. Marett á mem1
sök á sumu því, er fáránlegt þykir, eða þýðandinn.
Sagt er á bls. 22 frá beinum, er fundust í helli einum 1
Jersey. Grafið var gegnum tuttugu feta þykt »hrúgald af leir oS
grjóti, er líklega hefir átt rót sína að rekja til seinustu hviðul-/
ísaldar*. Þar komu ýms bein í ljós úr nashyrningi, hreindyrl-
villihesti, villiuxa og hiríi. Svo heldur frásögnin áfram: »Nms|
koma upp úr haugnum þrettán tennur úr einhverjum. Haf?1