Eimreiðin - 01.10.1925, Blaðsíða 14

298
VERTU HJÁ OSS“
eimreiðiiT
um bömum sínum? Haldið þið, að þær muni lelja það fyrir
neðan sig að vitja barnanna sinna og greiða eitthvað úr fyrir
þeim, ef þær eru þess megnugar? Eg ætla að segja ykkur
eina móðursögu. Eg hef hana eftir einum af merkustu og
elskulegustu prestum Englands, sem nú er orðinn heimsfrægur
maður. Hann þekti þær sjálfur, sem sagan er af.
Kona dó frá tveggja vikna gamalli dóttur sinni, og ung
systir látnu konunnar tók barnið að sér. Einni viku eftir and-
lát móðurinnar lá systir hennar í rúminu, og barnið lá upp
við hægri handlegginn á henni. Barnið var órólegt og móður-
systir þess hafði engin tök á að friða það. Hún reyndi hvert
ráðið eftir annað, og að lokum fanst henni hún vera alveg
uppgefin. Alt varð árangurslaust, barnið hélt áfram að grátar
og unga barnfóstran vissi ekki, hver sköpuð ráð hún aetti
að hafa.
Þá sá hún hina framliðnu systur sína, móður barnsinSi
koma inn um svefnherbergisdyrnar. Hún var einkar björt
ásýndum og glaðleg, að undanteknu því, að einkennilegur
svipur var yfir augunum eins og af samúð með litla smsel-
ingjanum og ungu stúlkunni, sem var að reyna að ganga 1
móðurinnar stað og veitti það svona örðugt. Aðkomukona11
brosti og tók barnið, undur-mjúklega, í faðm sér. Hún hélt
á því augnablik, og horfði á það ástúðaraugum. Þá lagði hún
það hægt niður, í þetta skiftið ofan á vinstri handlegginn 3
fóstrunni, brosti og fór út sömu leiðina, sem hún hafði komið-
Fóstran tók til þess á eftir alla sína æfi, hvað þetta bros
systur sinnar hefði verið Ijúft, sem hún kvaddi hana með-
Hún sá systur sína nákvæmlega og gaf vandlega gætur
því, hvað hún fór með barnið eðlilega og móðurlega. Þegar
hún var farin, sofnuðu þær báðar vært, fóstran og litla stúlkan-
Við þessa sögu hnýtir presturinn, sem var sóknarprestur a
Norður-Englandi, eftirmála, sem ég ætla að láta ykkur heyra-
Hann er svona: »Efasemdamennirnir kunna að brosa spek'
ingslega, þegar þeir Iesa slíka sögu. Sú var tíðin, að ég gerð'
það sjálfur; svo að ég get fyrirgefið þeim. En ég hef l#1’*
töluvert þann aldarfjórðung, sem ég hef starfað meðal þesS'
ara þaulskynsömu Norðlinga. Enn í dag brosi ég, þegar þeinJ
tekst að brjóta skorpu fálætisins til þess að segja mér fra