Eimreiðin - 01.10.1925, Blaðsíða 7

^'MREIÐIN
VERTU H)Á OSS“
291
ká. Þetfa er maðurinn, sem þeir eru að syrgja, maðurinn,
sem þeir unnu mest og þektu bezt. Þetta er Jesús frá Naz-
aret> sem hafði verið krossfestur fyrir 2—3 sólarhringum.
e'r þekkja hann ekki, fyr en um það bil, sem hann hverfur
Peim. Annaðhvort hafa andlitsdrættir aðkomumannsins verið
es|týrir, eða þeir hafa sjálfir komist í eitthvert það ástand, að
jpeir hafa ekki skynjað jafn-skarplega og þeir hafa verið vanir.
n þessi förunautur talar við þá um það, sem þeim reið
á. Hann talar við þá um það, sem sálir þeirra voru að
9*>ma við í vonleysis örðugleikum. Hann sýnir þeim fram á,
aö þessar málalyktir hafi einmitt orðið þær, sem þeir hafi
búast við. Eða réttara sagt: þetta séu engar málalyktir.
ettta sé ekki annað en einn áfanginn á leið meistara þeirra
ln» í dýrðina. Og einmitt nú sé málefni hans að vinna mesta
Sl9urinn, sem hugsanlegt sé, að það geti unnið á þeim tímum.
^neitanlega kom það sér vel að fá slíkan förunaut. Fögn-
Urinn út af viðræðum hans var svo mikill, að »hjartað
rann« í þeim, eftir því sem þeir komast sjálfir að orði. Það
V*ri ánægjulegt að fá þennan mann fyrir næturgest! Þeim
Veilti ekki af, að hughreystingunni væri haldið áfram. Auðvitað
V°ru hvorki efinn né sorgin upprætt úr sálum þeirra, þó að
k Urie9a hefði verið við þá talað þessa stund. Það var lík-
9t, ag þejjg gj daufleg andvökunótt, ef hann færi frá
ke“», <>a
„fátt verður þeim til bjarga, ,
sem nóttin níðist á“,
,e2ir skáldið. »Vertu hjá oss, því að kvölda tekur og degi
al‘ar«> sögðu þeir.
vp þekkja þeir hann alt í einu, þegar þeir eru komnir
U)^ sín í Emmaus, og í sama bili hverfur hann þeim sýn-
,v ‘ ^á er ekki lengur verið að hugsa um það, að nóttin sé
0 detta
a^ beir
a á. Nú hafa þeir orðið fyrir þeirri dásemdarreynslu,
fl . geta ekki búið einir að henni næstu nótt. Þetta verða
e,ri að fá ag vita en þeir. »Og þeir stóðu samstundis upp«,
jl911, LúkaS, »0g fóru aftur til Jerúsalem«, og sögðu þeim
rj tví, sem næstir stóðu Jesú.
I .9 geri ráð fyrir, að einhverjir ykkar hafi, að minsta kosti
ei»hverjum tímabilum æfinnar, efast um það, að mikið sé