Eimreiðin - 01.07.1955, Síða 50

194
VETRARFERÐ UM SUÐURLANDSSANDA EiMBEffiF'
baki, gekk á undan og teymdi hestinn og tróð kvikuna, en við for'
um sem næst í spor þeirra. Hestarnir lenda þó stundum í sand-
kviku. Þeir taka viðbragð og brjótast um, en vatnið er nokkuð
djúpt, og þeir vaða fram úr bleytunni. Allt í einu sekkur Blesi minn
í kaf að framan. Höfuðið fer í kaf, og vatnið fellur upp á herða-
kamb. Mér dettur Þangbrandur í hug og held nú, að Blautakvísl
ætli að gleypa mig og hestinn. En Blesi minn er harðfrískur og
knár. Hann brýzt um fast og frýsar hátt. Reiðinn slitnar og fer 1
kvíslina, en Blesi svamlar fram úr þessu kviksyndi og þá n®r
komið að landi. Landtakan er slæm, en þó tekst okkur að koma
hestunum upp á skörina, þó ekki gengi það þrautalaust. „Alltaf er
Blautakvísl leiðinleg," segir annar pilturinn, og svo er ekki meira
um þetta rætt. Ég girti hnakkinn vel og reið svo reiðalaust þa®’
sem eftir var leiðarinnar.
Veðrið fór batnandi, og Múlakvísl og Kerlingardalsá reyndust
góðar yfirferðar Við komum til Víkur fyrr en áætlað var, og var
þá þeirri dagleið lokið. Ég kvaddi mína ágætu fylgdarmenn, hittJ
að máli bílstjórann, sem ætlaði til Reykjavíkur, og var burtfor
ákveðin kl. 7 að morgni.
í gistihúsinu fékk ég ágætar móttökur og naut góðrar hvíldaf-
Frá Vík til Reykjavíkur gerðust engin tíðindi, sem í frásögur se
færandi, þótt leiðin sé fullir 200 km. Hjá öruggum bílstjóra 1
traustum bíl er allt tíðindalaust.
Sólheimasandur er ágætur yfirferðar og allar óbrúaðar ár ve
færar. Jökulsá er sigruð og sett í fjötra. Enginn óttast hana fraiU'
ar. Bíllinn skríður yfir sandinn, og vegalengdin gleymist. Við f°r'
um hægar yfir Mýrdalssand.
Ég á eina minningu frá ferðum mínum yfir Sólheimasand,
sýnir hún að þrek og þolgæði er óbuguð kynfesta hjá íslenzkun1
æskulýð, þótt sjaldnar reyni á þessar dyggðir nú en fyrr. Ég var
þá að koma frá Reykjavík á langferðabifreið í nóvembermánuð1-
Bifreiðin var í áætlunarferð austur í Vík og tók víða farþega
skilaði öðrum. Ferðin frá Reykjavík byrjaði með því, að við urð'
um að fara um Þingvöll, því að Hellisheiði var ófær. Þetta tafðJ
um fullan klukkutíma. Vegurinn var yfirleitt seinfær og erfiðuL
og undir Eyjafjöllum rann bifreiðin út af með annað hjólið. LaUo'
ur tími fór í það að koma henni aftur upp á veginn. Þegar v1
lögðum á Skógasand, vorum við orðnir 5—6 tíma á eftir áætluu-
Er við komum á móts við Sólheimabæina, var þar allstór kassi a
hvolfi við veginn. Hjá kassanum stóð piltur frá Sólheimum, seI^
ætlaði austur í Vík, og hafði hann beðið okkar þama í fulla