Eimreiðin - 01.07.1955, Síða 80

224
SAMBAND VIÐ ÖSÝNILEGA HEIMA

Lesendum mínum til fróðleiks læt ég hér fylgja frásögn rf
sambandi við ósýnilega heima, sem ég öðlaðist sjálfur án nokk-
urs miðils eða annarra milliliða. Ég sat kvöld eitt í herbergi mín11
aleinn við skriftir. Það var orðið framorðið, og kyrrðin umhverf'
is mig var djúp og allt að því geigvænleg. Ég hafði rétt lokið við
að búa mig undir fyrirlestur um sálarfræði, sem ég átti að flyÞa
daginn eftir. Klukkan var að verða tólf á miðnætti, þegar eS
heyrði að slegin voru létt högg á dyrnar á herberginu, fyrst þrju-
síðan fjögur: Tap—tap—tap. Rap—tap—tap—tap. „Kom inn-
kallaði ég og datt í hug, að einhver starfsbræðra minna væri koiö'
inn til að ræða við mig um eitt eða annað viðfangsefni. HurðiO
opnaðist hægt og hljóðlega, en ég gat engan séð. Ég reis á fsetu^
og ætlaði að loka hurðinni, en hrökk ósjálfrátt við, er ég heyrf1
rödd, sem sagði: „Vertu ekki að ómaka þig, hróðir, ég skal l°ka
henni.“ Hér var ekki um neina misheyrn að ræða eða ímynduo-
Ég har styrk raddarinnar saman við hljóðið í klukkunni, sertl
tifaði á veggnum. Hurðin lokaðist, og aftur heyrði ég röddiua
segja skýrt og greinilega: „Slökktu þessi ljós, og þá muntu s)a
mig.“ Ég hlýddi, og þama fyrir framan mig sá ég ljóslega verUi
sem að öllu útliti líktist helgum manni eða meistara. Þessi gestu1
minn tók nú að útlista fyrir mér, að hann gæti undir vissuu1
skilyrðum náð valdi á efnisheiminum gegnum sveiflur geðheiui5'
ins og minnti mig í því sambandi á atburð, sem komið hafðJ
fyrir, þegar ég var í þjónustu hersins á Vesturvígstöðunum. Hai111
tók nú að rifja þenna atburð upp fyrir mér, og vingjamlegt br°s
lék um varir hans. „Ég er andinn, sem var að reyna að gera vart
við sig í kastalanum, þar sem þú hafðir bækistöð á stríðsárunuUL
og ég man þig síðan. Þú sást mig ekki. En ég var hið ósýnile8a
afl, sem tendraði ljós í turni kastalans á hverju því kvöldi, þeSar
ekki þurfti að óttast loftárás um nóttina. Þú manst hvemig íbual
franska þorpsins þarna hjá vígstöðvunum tóku eftir því í tínja!
að það var aðeins þær næturnar, sem ljósið skein ekki, að óviU
irnir vörpuðu banvænum flugskeytum á saklausa horgara og huí?
rakka flugmenn á flugvellinum, sem þú varst við tengdur, þaJlia
skammt frá. Þú manst, að þeir héldu að njósnari hefðist við
kastalanum, og eitt sinn leituðuð þið X majór í hverjum krók °v
kima hans, er allir aðrir óttuðust um líf sitt. En þið funduð aldjel
neitt, enda var þess ekki að vænta, því þarna var enginn njósnaJl’