Eimreiðin - 01.07.1955, Qupperneq 82

226
SAMBAND VIÐ ÓSÝNILEGA HEIMA
eimreisi1*
Eftir margvíslega frekari reynslu, sem hér yrði of langt mal
að útlista, hvarf ég aftur í jarðneskan líkama minn, sem var þa
stirðnaður, óhreyfanlegur og kaldur. Það liðu margar mínutur
áður en ég gat hraert mig, og þegar það tókst var eins og snöggur
rafstraumur færi um hann allan. Klukkan var eitt eftir miðnaettu
er ég rankaði við mér í stólnum, og var því aðeins liðin ein klukku-
stund síðan gestur minn gerði fyrst vart við sig. Hann hafði horf'
ið út í geiminn og var ekki lengur sýnilegur líkamsaugum mínuiu,
en ég finn nærveru hans jafnan síðan hvar sem ég fer. Ég velt
og finn, að ég er umvafinn faðmi almættisins í öllu mínu líf1
og starfi.
of
[Hér lýkur kafla þessum, sem er hinn fjórði úr bókinni The Power
Karma, en óður hafa birzt hér í Eimreið nokkrir aðrir kaflar úr sömu boK-J
Horfzt í augu við gleraugnaslöngu.
Maður að nafni Stefán Dewar segir frá þvi, hvemig honum geðjaðist
því að horfast í augu við gleraugnaslöngu. Frásögn hans er á þessa leið:
Ég vann eitt sinn að terækt i héraðinu Assam á Indlandi. Dag nokkurn
reið ég út á eina ekruna, til að líta eftir vextinum. Skyndilega tók ég e^lT
því, að eitthvað hlykkjaðist þvert yfir sólgljáandi veginn fyrir framan uuS
Við nánari athugun sá ég, að þetta var um tólf feta langur höggorrnur.
stökk af baki og hugðist nota tækifærið og ná mér í fallegt höggormsle®11
handa fólkinu heima, Ég var með staf í hendi og auk þess regnhlif. Slangaa
hlykkjaðist letilega yfir veginn, en þegar ég hljóp að henni með stafiuu
lofti, staðnæmdist illfyglið, sneri hausnum að mér, lyfti framhlutanurn
minnsta kosti þrjú fet frá jörðu og þandi út á sér höfuðleðrið, svo ég sa, u
til skelfingar, að á hettu þess voru tveir flekkir í lögun eins og glerauS1
Ég stóð þama gagnvart einhverjum hættulegasta höggormi, sem til er, S^eT
augnaslöngu af stærstu gerð.
Fyrir mig var ekki nema um eitt að velja: að standa sem fastast og “ e
hvergi. Hefði ég lagt á flótta, var mér bráður bani búinn. En klárinn m
hafði skynjað hættuna á undan mér, enda tekið til fótanna í tíma. ^
Ósjálfrátt lét ég stafinn siga og lyfti í staðinn regnhlifinni, sem ég ue
í vinstri hendi, til þess að dreifa athygli snáksins, og ég fann, hvernig D
risu á höfði mér af skelfingu. En nú reið á lífi mínu að reyna að syB
rÓlegUF- , 2 ég
Konungur höggormanna hlykkjaðist hægt svo sem feti nær mér, og
svaraði með þvi að færa mig álíka langt á móti honum, með stafinn að v°P