Eimreiðin - 01.07.1955, Side 89

EiMREidin
HIMNESK ÁST
233
þau bros. Þau lýstu mildi, samúð og himneskri ró, eins og
vö]dhiminn sólarlag. Slík bros stafa alltaf af leti við að
§sa. Bros hennar ylja mér enn um hjartarætur. þegar ég
Ssa til þeirra. Það eina, sem ég man að hún sagði, var þetta:
»Nú þarf ég að fara að flýta mér heim. Ég veit ekki annars
1Vað ég er að hugsa.“
5>Strax?“ sagði ég, hlutverki mínu trúr. Við höfðum víst setið
)ai ria í meira en klukkutíma.
))Já, ég má til. Það veit enginn, hvað af mér er orðið.“
»En hittumst við þá ekki aftur?"
■Hún leit bara á mig og brosti.
Við hittumst oft aftur. Hverjir hittast ekki aftur í litlu þorpi?
a þurfti engar stórbæjartilfæringar til, eins og að mæla sér
Undir normalklukkunni á ákveðnum tíma, án tillits til þess,
a þar var víst engin utanhússklukka, sem nota mátti til þeirra
hluta.
Við

gengum saman innan þorps og utan, við töluðum og þögð-
°g alltaf gróf ástin um sig meir og meir. Vitaskuld minnt-
^nst við aldrei á neitt í því sambandi — eða réttara sagt ég.
1 karlrnennirnir erum nú einu sinni undir þá sök seldir að
'a að stíga fyrstu sporin og segja fyrstu orðin, ef einhvern-
a á að verða eitthvað úr einhverju. Við gengum inn fyrir
VP og út fyrir þorp og upp fyrir þorp og rerum út á sjóinn.
voru þetta vísindalega skipulagðar tilraunir, blóðkaldir út-
1 ningar til að hremma herfang mitt. Því að hvaða harðtrú-
aöur maður þrælast svona aftur og fram með kærustuna sína
rra klappir5 hraun og móa?
g kenndi henni að róa. Fyrst hitti hún ekki sjóinn með ár-
'' þ’Vo barði hún hann með henni flatri eða hún missti hana
P ur keipnum. En hún gerði allar þessar vitleysur svo undur-
andega elskulega. Ég hefði ekki getað leikið það eftir. Og svo
GP" íÞtl olX li -i 1 r\ þiArvm rA++ie+ ó þiottl 1VIO In o Vi Anvn r\rt
tók
eg ætlaði að hjálpa henni, settist á þóttuna hjá henni og
^ um hlumminn með annarri hendi og náttúrlega utan um
lla ^oeð hinni, þá sagði hún:
’’ oðu bara þín megin, ég skal klára mig.“
iun' ,Svona var bún öll í gegn. Sálin hörð eins og stálið, lokuð
En ^ °SJnhegu jómfrúbúri með járngrindum fyrir gluggunum.
tuýktin yfir um mittið, lagsmaður. Það var ekki annað fyrir