Búnaðarrit - 01.12.1921, Blaðsíða 91

BÚNAÐAR.MT
289
íegursta blómskrúði, er naut skjóls undir hinum yndælu
trjam. Jeg man vel, hversu þetta hreif allan hug minn.
Dag og nótt gat jeg enga sælu á jörðu hugsað mjer
meiri en þá, að eiga eitthvað þessu líkt, en það fanst
mjer óhugsandi, að nokkuð svipað þessu ætti að verða
mitt hlutskifti. Þó gat jeg aldrei hætt að hugsa, — já
einmitt um það, hvort engin leið værí fyrir mig að
mynda eitthvað þessu líkt. En oftast svaraði hugur
minn: nei, á því eru svo margar torfærur. En íegurðar-
þráin sagði: Reyndu að yfirstiga þær allar og byrjaðu,
Eg er nú komin af barnsaldrinum, búin að missa föður
minn fyrir löngu, gift kona og búin að eignast dóttur,
sem mjer hefir þótt áríðandi að nefna sem eitt blómið,
Lilju. Hún er þriggja ára. Þegar hjer er komið sögunni
er móðir min mjög biluð að heilsu; hún hefir ein búið
með vinnumönnum sínum frá því hún misti föður minn
og þar til jeg giftist, þá varð maðurinn minn ráðsmaður
hja henni; hann var það þangað til við tókum við bú-
inu árið 1897.. En vorið áður hafði jeg fengið ofurlítinn
blett í garðinum fram undan glugganum, til þess að
planta í nokkrum skrautjurtum. Bletturinn var tveir
faðmar á lengd, hálfur annar á breidd og girt utan um
hann með gömlu selungsneti og birjdlurkum. Safnaði
jeg þar í ýmsum blómum, en nú tók jeg þau öll upp
með rótum, enda döfnuðu þau ágætlega um sumarið og
veittu mjer strax mikla ánægju. En um haustið sá jeg
að girðingin myndi ekki duga yfir veturinn. Þar eð engar
timburbirgðir voru til hjá okkur, og síst til þess að
eyða í slíkan óþarfa, þá fór jeg til kunningja míns, sem
hafði rifið bæinn sinn um sumarið og bygt timburhús.
Bað jeg hann að lána mjer nokkur ónýt sprek, sem jeg
vissi að hann átti mikið af úr gamla bænum, og gerði
hann það strax. Þannig gat jeg verndað blómin yfir
veturinn, og næsta ár stóð sú girðing.
Eins og fyr er getið, tókumst við nú búskapinn á hendur
hið tjeða ár. Yar þá baðstofan komin að hruni. Tókum við