Hlín - 01.01.1933, Qupperneq 81

79
HÍin
enginn svo andlega fátækur, að hann eigi ekki ein-
hverja bjarta minning, sem er bundin við vorið«,
segir ein af skáldkonum okkar, og reynsla þeirra,
sem lifað hafa til fullkomins þroska, staðfestir þau
ummæli.
En hversvegna er vorið öllum svo kært? Ekki er
það einungis fyrir þá sök, að bjargræðisvegir manna
standa þeim opnari en ella, því margir hafa þá at-
vinnu, sem misseraskiftin hafa engin áhrif á. Ekki
er það heldur eingöngu vegna fegurðar náttúrunnar
um vortímann, því vetrarfegurðin er engu síður tign-
arleg og laðandi. Nei, það er fyrir þá sök, hvort sem
menn alment gera sjer það ljóst eða ekki, aö straum-
ar lífsins eru þá svo sterkir og geislar þess bjartír,
að »Hjartað Ijettar hiærist«. Lífsorka mannsins finn-
ur þar samhljóm, óafvitandi eykst henni afl til dáð-
ríkra starfa og göfugra hugsjóna.
Þessvegna elskar hver íslensk sál
hið inndæla, þreyða vorsólarbál,
hin vaknandi blóm, hina vorbjörtu nótt,
er veitir með dögginni og hvíldinni þrótt,
hina streymandi læki, er stökkva svo ljett,
hina stórvöxnu fossa við úrsvalan klett,
hina ljettfleygu fugla með lífsins þrá,
hinn litfagra roða við kvöldsins brá.
AJt það sem vekur afl í sál
endurtekst við hver sumarmál.
Lífið vaknar og varpar hjúpi,
það vaknar líka í andans djúpi.
Það er skoðun þó æði margra, að það sjeu aðeins
afburðamennirnir, andlega og líkamlega, sem lifi þjóð
sinni til gagns. Þessi störf, sem flestir alþýðumenn
inna af hendi, sömu störfin dag eftir dag, tilbreyt-
ingarlítil og þreytandi, sjeu þess ekki megnug að