Hlín - 01.01.1933, Qupperneq 90

88
Hlin
þetta eöa hitt. Að jeg ekki tali um þaö, sem eðlilegra
er, svo sem hræðslu við smitun eða veikindi. Hræðsla
er hörmulega lamandi tilfinning og herfilegur galli á
skapgerð manna, en gegn henni er trúin öflugasta
meðalið, trú sem flytur fjöll.
Þá er ein ónota aðkenning sem heitir verlckvíði.
Eitthvað liggur fyrir, sem við þurfum að gera, en
komum okkur ekki til að byrja á því, förum altaf 1
kringum það: Konan þarf að rista húð eða hreinsa
eldavjelina, bóndinn að stinga út úr húsi eða taka til
skemmunni, sjómaðurinn að hirða um aflann sinn, o.
s. frv. En er ekki eins gott að stökkva í það og að
skríða í það? Því þarna er einn dökkálfurinn að leika
lag á hjáróma strengi: Leti og sjerhlífni.
Sannleikurinn er, að okkur er óhætt að setja kröxu-
rnarkið miklu hærra en við alment gerum, þegar við
sjálf eigum í hlut, því kraftar, þrek og djöi’fung, sem
við vissum ekki af í eigu okkar, koma þá og hjálpa
okkur. »Og hvaðan koma þeir?« spyrjið þið. Þeir
koma innan að frá okkur sjálfum, hafa altaf sofið
þar og beðið eftir því að vera kallaðir fram. Fjöldi
staðreynda er fyrir því, að í hverjum manni eru mörg
hestöfl af orlcu, sem hann aldrei notar, af því hann,
— ef svo mætti að orði kveða, — finnur ekki Iykilinn
að hólfinu, sem hún er geymd í. — En við sjerstök
snögg veðrabrigði í mannssálinni: Mikla sorg, mikla
hræðslu eða æsing, — jafnvel brjálsemi, — þá brýst
þessi kraftur fram, og — gerir liraftaverk, ýmist til
heilla eða óheilla fyrir hlutaðeiganda, alt eftir því.
hvort ljósálfar eða dökkálfar hafa verið þar að verki.
Þá er vantraust á sjálfum sjer slæmur galli í skap-
gerð hvers manns. Næst guðstraustinu er trúin á
mátt sinn og megin ómissandí þáttur í vitundinni. Það
þarf að kenna liverjum unglingi að sjá það og skilja,
að hann sje ákveðinn til þess frá upphafi að taka sjer