Hlín - 01.01.1933, Qupperneq 103

Hlín
101
fór að heiman tjaldlaus og var ekki nema einn sólar-
hring í burtu eða stundum ekki nema nóttina, ef stutt
var að fara í grasamóinn.
Það var góðviðriskvöld eitt rjett fyrir fráfærurnar,
loftið var þykt, sólin var gengin jöfnu báðu miðaft-
ans og náttmála, taðan á túninu lá í legu og stargresið
í mýrinni var að hækka, þar vall spóinn glaðlega, en
lómurinn vakti niður við ána. Kötturinn lá í hlaðvarp-
anum og nenti ekki að hreyfa sig í hitamollunni, og
kreisti aftur augun, svo hann sæi ekki fiðrildin, sam
flögruðu alt í kringum hann.
Faðir minn stóö í skemmudyrunum úti á hlaðinu,
hann tindaði hrífu. Hann leit til lofts, það dró skyndi-
lega fyrir sólina. — »Annaðhvort er þetta hitaupp-
sláttur eða hann kemur með þoku og súld í nótt«,
hann sagði þetta að nokkru leyti við sjálfan sig og
að nokkru leyti við móður mína, sem kom sunnan frá
læknum með nokkur mjólkurtrog, sem hún reisti upp
við bæjarþilið til þerris. »Hvað sýnist þjer um aö
systurnar skryppu nú til grasa í nótt, það eru síðustu
forvöð að jeg geti mist þær, nú kallar alt að: fráfær-
urnar, kaupstaðarferðin og slátturinn«.
»Ekki tala jeg um, hve gott er að fá ögn af bless-
uðum grösunum, það hefði verið lítið um brauð og
graut hjá okkur í vor, ef jeg hefði ekki haft svona
mikið af grösunum«, sagði móðir mín um leið og Iiúri
gekk út fyrir túnið til okkar, þar vorum við að þurka
ull og láta í poka. — »Pabbi ykkar var að tala um að
það mundi verða grasarekja í nótt«, sagði hún. Og
þó við værum búnar að t fara oft til grasa um vorið,
voru okkur þetta mestu gleðifrjettir að komast upp
á fjallið, þar sem útsýnið var svo fagurt, loftið svo
hreint og vinnan svo einföld, að við gátum haft í hjá-
verkum okkar að byggja skínandi loftkastala fulla
af öllu því sem hugurinn þráði, þar skildi nú eklci