Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 14

1) V o t.
LANDNEMI
í ókunnum fjalldal með eldbrunnið grjót
sióð einmana björk, hafði fesf sinni rót
í bergrauf ó hraungrýtishjalla.
Þar lifði hún ókunnug öllum og smá;
en innra hún geymdi þá stórhuga þrá
að grœða upp auðnina alla.
Hún hefði víst getað sýn/t gildari þar,
sem gróðurinn ríkti og margnumið var
og fylkti sér f)ölmeiðaskarinn
En henni var ljúfgra’ að lifa við þraut
í landnámi sínu en troða þá braut,
sem oftlega’ á undan var farin.
Er frostnepjan laufið á liminu sveið,
hún lifði í vonum og sumarsins beið,
ef gæfi það styrk til að gróa.
Er hjúpaðist náttþoku grjótauðnin grá,
hún gleymdi því næsta og dreymandi sá,
hvar daggir í dagskini glöa.
En vorið kom síðla. Hún sífellt var smá,
því sólskin var stopult og hlýveðrin fá,
sem brostu þar björkinni móti.
Hún ætlaði’ að fegra hið fáskreytta allt,
en fékk aðeins sannað, að húmið er kalt
og erfitt að gröa í grjóti.
Þorsteinn Jónsson
á Olfsstöðum