Dvöl - 01.03.1937, Síða 32

94
D V Ö L
skemmtilegu litlu rafstöðvum,
sem Helgi á Fagurhólsmýri
dreifir um nágrennið. Synir
Björns hafa refabú og veiða seli
á sandinum þeim húsdýrum til
framdráttar. Feðgarnir eru smið-
ir góðir, eins og menn verða oft
í einangrun, og þurfa fremur fátt
að sækja til annara.
Það var kalt, daginn, sem ég
kom að Kvískerjum, en hlýtt í
bænum og í sál fjölskyldunnar,
sem þarna býr. Húsfreyjan fann
sýnilega ekki til einangrunar.
Yfir svip hennar, látbragði, tali
og allri framkomu var birta og
ró. Hennar hamingja er að 'vera
til gagns og gleði öllum á sínu
heimili, og að hressa með mik-
illi raun og gestrisni alla, sem
maður hennar flytur yfir sand-
inn.
Áður en langt um líður fær
Björn á Kvískerjum bíl á sand-
inn og eina brú yfir slæma kvísl,
sem skilur iörð hans frá Öræfa-
bvggðinni. En allar slíkar fram-
'farir eru í siálfu sér aukaatriði
fvrír fólkið á Kvískerium. Það
hefir broskazt við hátign ein-
verunnar. við hætturnar, við hina
stórfelldu náttúru. Sonur hión-
anna á Kvískerium lenti síðast-
liðjð hanst í sm'óflóði. en var
biargað einum degi síðar. með
nndursamlegum hætti. Hrakn-
ingasaga hans var lesin í Útvarn-
inu. Pilturinn er aðeins 19 ára
oo- hafði aldrei farið í nokkurn
skóla. En sagan hans um þetta
æfintýri var svo vel skrifuð, að
það er ósennilegt, að nokkur
nemandi í Háskóla íslands hefði
getað gert betri lýsingu af slík-
um atburði.
Þannig er heimilið og upp-
eldið á Kvískerjum. Björn og a
kona hans eru einyrkjar. En þau
sýna með starfi sínu, að íslenzku
heimilin eru sterk enn þann dag
í dag ,og uppeldið í dreifbýlinu
er enn í sínu fulla gildi.
Frh.
Endurfæðing.
Frh. af bls. 75.
Ég stóð á fætur og lauk við að
ganga frá dótinu mínu, en leit
öðru hvoru á Downey, þar sem
hann stóð með helgisvip við
gluggann.... Og þá, í fyrsta
sinni, vissi ég, að maðurinn er
ekki ein og óskipt heild, hann er
aðeins hluti af einhverju öðru,
sem hann veit ekki, hvað heitir
og skilur ekki nema að litlu
leyti. Hann talar feiknin öll um
frelsi, en hann getur aldrei ver-
ið frjáls; því að hann er óstyrk
og vanmáttug vera, of veik á
svellinu til þess að geta gengið
óstudd....
Ég lét aftur töskuna mína og
læsti henni, og það greip mig allt
í einu hryggð, af því að þessar
hugsanir áttu sér stoð í veruleik-
anum.
I>. G. þýddi,