Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 35

D V 0 L
ojí Fjóla, yngri dóttirin, sem á að
verða íyrirmynd allra ungra
kvenna — en hana á að mennta
hér heima — þau eru öll gáfuð,
börnin, og eiga að verða rík og
hámenntuð.
Það veitti nú ekki af að gæta
vel að sér. Ef'naða fólkið varð að
gera sitt til í uppeldismálunum
— það varð að sjá svo um, að
þjóðin héldi áfram að teljast
til menningarþjóðanna, en eldi
ekki upp eintóman alþýðuskríl
— ja, það er ljótt að hugsa svona
— en það er einnig hryllilegt að
sjá uppeldið á börnum 'almenn-
ings, það er raun hverri sann-
kristinni manneskju.
Maðurinn hennar, Sólon Máni,
hámenntaður og gáfaður lög-
fræðingur, sagði það einu sinni
í veizlu, að það væri sannarlega
yndislegt að eiga börn með
henni, að menn, sem ættu börn
með konum eins og henni, gætu
verið rólegir, því að börnunum
væri vel borgið í höndum slíkrar
móður, og Sólon vissi alltaf hvað
hann sagði — og hann var elsku-
legur maður og ekki mikil hætta
fyrir konur að eiga börn með
mönnum eins og honum.
Frá Máni kipp'ti að sér fót-
unum og spennti greipar um kné
sér — já, það var einasti skugg-
inn, þessi verkamannahús —
manninum hennar hafði ekki
tekizt að ná kaupum á lóðunum
ennþá — það voru leigulóðir —
þau höfðu fullan hug á því —
97
þau' ætluðu að láta gera tennis-
vöil fyrir hana og börnin, það
gat verið lífsskilyrði íyrir fram-
tiðina — en því 'varð nú ekki
um þokað. Daglega varð hún
að horfa upp á þessa eymd, há-
værar og hásar alþýðukonur,
matjurtagarðana umhverfis
húsin, með blóðrauða og nakta
moldina á vorin, en þessar gróíu
kartöflujurtir, þegar á sumarið
leið, og svo hundasúrurnar upp
með húsveggjunum — á öllum
sviðum var fátæktin og sóða-
skapurinn, jafnvel náttúran sjálf
var sóðaleg í kringum þetta fólk.
Og var þá furða — getur nokk-
ur láð henni, þó að þetta fari í
taugarnar á henni — hún, sem
er svo smekkvís — hún, frúin.
Ó! þessar mæður — Jesús,
María — andvarpaði frú Máni
— en mæður erum við allar kall-
aðar.
Frúin rétti aftur úr sér og hún
leit með skelfingu undan. Drott-
inn minn dýri, kemur þá ekki
Gróa í Tóftinni með einn kró-
ann á handleggnum óg tvo hang-
andi í pilsdulunni — já, til
hvers er nú að fæða þessi fá-
tæku börn af sér.
Frúin tók um hjartað — ja,
hérna — íátækra-hverfin eru
yfirfull af þessum aumingjum,
hafði húslæknirinn einu sinni
sagt — og frúin stundi af ein-
skærri ást til fátæklinganna.
Já, er það ekki átakanlegt,
fólkið lifir, borðar (þegar það