Dvöl - 01.03.1937, Síða 45

D V O L
107
öllum vel og komust til nokkurs
þroska. Þar var jafnan fjölmenni,
efnileg börn, margt hjúa, gust-
ukamenn og góðir gestir. Þar var
lifað glaðværu lífi við mikla
rausn. En rausn er það að afla
mikils og veita vel.
Það reynir á manndóm að
veita forstöðu mannmörgu heim-
ili, ekki sízt þar, sem rek-
inn er fjölbreyttur eyjabúskap-
ur. Allt þarf fyrirhyggju og
fjölhæfni. Heyskapur, fisk-
veiðar, garðrækt, fuglatekja,
refarækt, selveiði og varp vill
allt lagið hafa. Það reynir bæði
á bóndann og konuna þegar dag-
lega er sótt yfir sjó til allra
starfa. Náttmyrkrið, slagviðrin,
sjávargangur og sjá'varfall, biúm
og boðar er úthverfan á sveitar-
sælunni, ^sem lýst var í upphafi.
En erfiðleikunum var svarað
með atorku. Ásgeiri hlekktist
aldrei á og Ragniheiður bugað-
ist aldrei. Þau voru giftudrjúg og
rætur trúarinnar uxu dýpra nið-
ur en nokkur rök ná til.
Mýramannakyn mun nú bland-
að eins og allar ættir landsins. En
Mýramannamenning er enn við
lýði. Þegar ég hugsa til heimil-
anna, þar sem ég þekkti bezt til,
sunnan frá Lambastöðum og vest-
ur í Hiörsey, sé ég. að það sat
valinn maður í hveriu rúmi. Þeir
hafa ekki hrevkt sér í blaða-
greinum né bókmenntum, þessir
Mýramenn. En líf þein-a. atorka
og kunnátta, væri kjörviður til
að smíða úr bókmenntir. Og
það er ekki sízt minningin um
þau Ragnheiði og Ásgeir, sem
vekur þá hugsun, að enn væri
hægt að skrifa íslendingasögur.
Á. Á.
111.
Til Ragnheiðar og Ásgeirs
á gullbrúðkaupsdaginn.
Nú hækkar aftur himinsól
að hlýja löndin ut við pól.
Hún vermir allt á vorin þar
og vekur minningar.
Þó við og stór sé veröldin
og víða reiki hugurinn,
til sama lands hann leitar hlés
og leggst við Knarrarnes.
Þar gerðist allt með gleðibrag
og gæfan snerist þar í hag,
þvi þar hinn góði bóndi bjó
við bæði land og sjó.
Og vegfarandinn vitni bar
um vinahót, er naut hann þar,
þvi Ásgeirs rausn og Ragnheiðar
var rómuð alstaðar.
Það mátti leita að betri bæ
en bænum þessum fram við sæ.
Þar áttu margir yndisstund,
við eyjar, sker og sund.
Það var svo gott að vera þar
— þar var svo hlýlegt alstaðar:
um þann er kom i Knarrarnes
ei kaldur gustur blés.
Við langt og”gotfog"göfugt starf
þið gáfuð fagurt dæmi í arf,