Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1888, Síða 6

6
stafur) lítur út. |>ó að ekki væri annað en petta, pá
er pað mikið minnisverk fyrir 6- 8 ára gamait barn.
En pá byrjar pó fyrst örðugleikinn, pegar barnið á að
fara að kveða að, p. e. sameina tvo eða fleiri stafi í
eitt liljóð. J>egar barnið fer til pess, hefur pað ekkert
gagn af að vita, livaða nafn stafurinn hefur; pað parf
pá að eins að vita, hvaða hljóö hann er merki fyrir
Barnið á pá erfitt með að skilja, að t. d. o-g sje borið
fram: og, en ekki ogje; s-íi pykir pví náttúrlegt að væri
borið frarn essíi, en pað er engin von pað felli sig við
í fyrstu að bera pað fram sú o. s. frv. Við samsetn-
ing tveggja stafa mætir pað pannig nýjum örðugleik-
um, en stafa-nöfnin, sem pað hafði áður orðið að læra
utan að með mikilli fyrirhöfn, glepja nú að eins fyrir.
Hjer við bætist pað enn, að samhljóðandinn hefur ein-
att annað hljóð, pegar hann stendur fyrir aptan hljóð-
staf, heldur en pegar hann stendur lyrir framan hljóð-
staf. J>annig hefur g öðruvísi hljóð í orðiuu gaf held-
ur en t. d. í lag, f annað liljóð í fá, heldur en í uf
o. s. frv.
Margir, sem kenna börnum lestur, sjá ekki pessar
torfærur, heldur keuna börnunum um pegar illa geng-
ur, kenna pað leti peirra og eptirtektaleysi, ef námið
gengur seint, en hafa sjálfir enga hugmynd um, hversu
örðugt ætlunarverk barnið hefur að inna af hendi, og
eru pannig allsendis óhæfir til að veita pví nokkra
hjálp við námið.
Svo ónáttúrleg og seinleg sem pessi kennsluaðferð
er, datt engum í hug að reyna neina aðra um langan
tíma; menn ímynduðu sjer að petta væri auðveldasti
vegurinn til pess að kenna lestur. En á 15. öld fóru
kennendur að verða óánægðir með hana og reyna að
finna nýrri og auðveldari aðferð. J>ó liðu aldir pangað
til nokkur veruleg breyting til batnaðar var gjörð. Á