Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1888, Síða 66

66
Kennarinn þarf að leggja stund ci cið innrœta
hörnunum sannan og fólskvalausan guðsótta.
Uppliaf vizlumnar er guðsótti; hann er undirrót
allrar Iiamingju og sælu um tíma og eilífð. Sá, sem
eigi óttast guð, gengur í hlindni og myrliri, hversu
hænn og hálærður sem hann kann að vera. An guðs-
ótta er ekkert sannarlegt frelsi nje íriður, nje hrein-
leiki sainvizkunnar, engin sönn rósemi og hvíld, nje
fast athvarf fyrir íhugandi og þráfullan mannsanda.
I einu orði: án guðsótta nær líf vort eigi tilgangi sín-
um. Hver sá, sem petta játar, mun og játa pað, hve
pýðingarmikið pað sje, að kenna barninu að óttast guð,
pekkja liann og elska. En hvernig á kennarinn að fara
að pví að rótfesta hjá nemendum sínum pessi lifandi
sannindi, elskuna til guðs og traustið á honum? Satt
er pað, að eigi stendur pað í hans valdi að gefa ávöxt-
inn, en liann er pó sá, sem sáir og vökvar, og petta
getur hann gjört í voninni og á að gjöra pað. En til
pess að starf hans geti borið ávöxt, verður hann sjálfur
umfram allt að óttast guð, breytni hans verður að sýna,
að honum sje mest um pað hugað, að lifa samkvæmt
pví, sem hann kennir, lifa guði til dýrðar í kærleika til
lians og meðbræðra sinna. Slíkt líferni, sameinað ljósri
og lifandi fræðslu, sem eigi verkar á hyggjuvitið eitt,
heldur og á viljann og tilfinhinguna, hefur svo mikil
áhrif á barnshjartað, að pau verða ef til vill aldrei af-
máð. |>að er sáðkorn, sem getur borið ávöxt alla æfi,
vopn, sem, á margri freistingarstund veitir sigurinn.
Við trúbragðakennsluna verður kennarinn tvennt að
forðast; hann verður að forðast hálfvelgju, pví að af
henni leiðir, að sú tilfinning vaknar hjá barninu, að
trúbrögðin sjeu að eins efni, sem pað læri, til pess að
geta svarað prestinum við ferminguna, eða við önnur