Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1888, Side 80

80
■að taka víð andlegri fæðu, en fá eigi rjett til að melta
hana eða nota, pótt eigi sje nema við smámuni í
fyrstu? J>að má fcúast við, að sumir muni segja:
»Hvað er þetta? Eigum við að fara að ráðgast við
fcörn um hitt og þetta, til þess að heyra álit þeirra
um það? Eða eigum við nú í viðfcót við allt annað,
sem við þurfum að kenna þeim, að fara að gjöra þau
að dómurum og gjörðarmönnum?« Vjer segjum, að
þetta sje eigi fjarri skoðun vorri, hvað sem um það
kann að verða sagt. Vjer teljum það ráðlegt, að kenn-
arinn gefi fcörnunum við og við kost á að ræða uin
,jms atriði. J>að er auðvitað, að liann stjórnar umræð-
unum sjálfur, sjer um að þær fari skipulega fram, og
að málið sje skýrt sem bezt frá öllum hliðum, slioð-
að með sanngirni, og að þeirri setning sje fylgt, »að
sýkna heldur en sakfella«. |>ær stundir, sem þannig
sýnist hafa verið varið til skemmtnnar og hvíldar,
munu án efa fcera meiri ávöxt fyrír fcarnið, en mörg
nöfn og ártöl, sem það hefur lært með súrum sveita.
J. 8.