Búnaðarrit - 01.01.1991, Blaðsíða 24

er hann á unglingsárum tók að sækja vinnu til Reykjavíkur. Einar sá lífið í
nýju ljósi, sótti nú fast á brattann og átti það takmark að verða efnalega
sjálfstæður, en þó fór alltaf mestur hluti af „hýrunni" heim í dalinn til
foreldra og skylduliðs.
Einar var snemma bráðger enda greindur vel. Vinna á ýmsum tímum í
Reykjavík og samneyti hans við verkafólk og togaramenn varð hinum unga
manni bæði hvatning og þroski sem kom honum að góðu haldi síðar.
Eyrarvinnan var millibilsástand, hann stefndi á togara eins og ýmsir
frændur hans og vinir, en slík pláss lágu ekki á lausu á þessum árum. Þarna
taldi Einar að bestir væru möguleikar á að þéna peninga og ná þannig
takmarkinu um efnalegt sjálfstæði. Hann stundaði aðallega vinnu á togur-
um fram til 192oer hann hugði á búskapenda hafði hann gengið íhjónaband
1925. Þó var honum nokkur eftirsjá í því að yfirgefa félaga á sjónum enda
voru áhafnir á þessum árum einvalalið. Þá var veruleg menning fólgin í því
að vera samvistum við togaramenn á þessum árum sem bæði voru hagmælt-
ir, víðlesnir sumir og gáfumenn en áttu ekki annan kost en sjómennsku
vegna fátæktar í uppvexti.
Einar kvæntist Bertu Ágústu Sveinsdóttur, skipstjóra í Hafnarfirði
Steindórssonar, og hófu þau búskap í Lækjarhvammi í Reykjavík árið 1926.
Búnaðist þeim vel. Brátt tóku menn að leita til Einars um félagsmál.
Eðlisgreind og umgengni hans við alls konar fólk á vinnumarkaðnum í
Reykjavík ásamt reynslu hans á sjó og togurum kom nú að góðu haldi. Þá
var hann einnig trúr þeirri köllun sem hann hafði valið sér í starfi bóndans.
Frá bernsku hafði Einar vanist að afla lífsviðurværis af þeim föngum sem
aflað var hvort heldur var til sjós eða lands. Önnur störf voru honum síður
að skapi eða t.d. að vinna fyrir föstu kaupi í fastákveðnum vinnutíma.
Vinnutími hans var því lengst af allur sá tími sem liann var ekki í „koju“ en
þeir atvinnuhættir voru venja sjómanna og bænda og ekki á áhugasviði
almennings yfirleitt. Slíkir eljumenn voru vel fallnir til starfa í félagsmálum,
alltaf tilbúnir, spurðu ekki hvað tímanum leið og luku skyldustörfum heima
að loknum fundarhöldum. Kjósin var menningarsveit, svo sem áður er fram
komið, og þar störfuðu hefðbundin félög fólksins, s.s. búnaðarfélag,
kvenfélag og síðast en ekki síst ungmennafélag. Þetta var félagsmálaskóli
æskulýðsins í sveitum landsins, fyrst ungmennafélagið og seinna önnur
félög. Einar sló ekki slöku við félagsmálin og var formaður Ungmennafé-
lagsins Drengs 1920-1922 og var seinna kjörinn heiðursfélagi ífélaginu, sem
vildi sýna þessum merka manni sérstaka virðingu. Þátttaka í Jarðræktarfé-
lagi Reykjavíkur var hafin á fyrstu búskaparárunum og formaður þcss var
hann frá 1942-78 erverkefni félagsins fóru þverrandi íþéttbýlinu. Hann var
í stjórn Mjólkursamlags Kjalarnesþings frá 1935-74 og fulltrúi Búnaðar-
sambands Kjalarnesþingsá Búnaðarþingi frá 1942-78. í stjórn Mjólkursam-
sölunnar 1943-78, formaður Ræktunarsambands Kjalarnesþings frá