Morgunn - 01.12.1937, Qupperneq 53

MORGUNN
179
Eiginmaður minn, er hafði kvatt þessa tilveru fyrir
11 mánuðum, hafði mælst til þess við mig, að ég vekti
við hvílu bróður síns þær nætur, er hann kynni að eiga
eftir ólifaðar, svo að ég gæti verið viðstödd andlát hans
og veitt honum samskonar aðstoð og ég hefði veitt hon-
um í sambandi við andlát hans. Ég var einnig sannfærð
um að hann myndi deyja að næturlagi. Ég fann, að ég
varð að gera þetta, og vissi einnig að það myndi gera
konu hans rólegri að vita af einhverjum nánum vini fjöl-
skyldunnar við hvílu hans.
Síðari hluta dags, þann 9. jan., talaði ég við hjúkrun-
arkonu þá, er stundaði hann. Hún sagði mér að líðan
hans væri engu lakari og ekki virtist nein ástæða til þess
að búast við andláti hans 1 náinni framtíð eða næstu
daga, það væri því óþarft fyrir mig að áliti hennar, að
vaka hjá honum í nótt, því að engin breyting væri sjá-
anleg á ástandi hans.
En þegar leið fram á kvöldið, fann ég að mér var
ómögulegt að vera heima, ég var knúin til þess að fara
yfir í sjúkrahúsið. Ég lagði því af stað, þrátt fyrir mesta
foraðsveður, grenjandi rok og rigningu og kom þangað
klukkan 10 um kvöldið. Ég fann að hjúkrunarkonunni
var koma mín ekki geðfeld. Ég skildi það vel, að hún
óttaðist að ég myndi valda þeim eða honum einhverjum
óþægindum, en ég fullvissaði hana um að hún þyrfti
engar áhyggjur að hafa af komu minni í þeim efnum.
Hún tók þá yfirlýsingu mína gilda og fylgdi mér því
næst inn í herbergi sjúklingsins og útvegaði mér þægi-
legan hægindastól. Ég sá að hann þekti mig, er ég kom
að rúmi hans, þrátt fyrir það þó að hann virtist ekki
fylgjast fyllilega með því er gerðist umhverfis hann.
Ekkert sýndist benda til þess að dauðastund hans væri
nálægri nú en endranær, honum var hlýtt á höndum og
fótum og hann virtist ekki líða neinar þjáningar. Ég
settist nú í stólinn, er hjúkrunarkonan hafði sett þar
handa mér, hann stóð um fimm fet frá rúmi sjúklings-
12*