Morgunn - 01.06.1944, Blaðsíða 25

M O R G U N N
21
mönnum og konum. Hann slóst í för með gangandi mönn-
um og tók eftir því, að þeir voru af ýmsum þjóðum. Hann
þekkti þar marga af þeim kynflokkum, sem hann hafði
kynst á sjóferðadögum sínum. Þegar vegurinn fór hækk-
andi, upp eftir hæð nokkurri, þá yrti hann á manninn, sem
gekk næstur honum: „Hvaða vegur er þetta og hvert ligg-
ur hann?“ spurði hann. Maðurinn svaraði: „Þú færð að
vita það þegar þú kemur upp á hæðina“. „Nokkrum augna-
blikum síðar komumst við upp á hæðina og litum ofan af
tindinum. Ég mun aldrei gleyma þessari litauðugu mynd,
himneskrar fegurðar“, ritar Campbell yfirhöfuðsmaður.
„Gull-brúnt, rautt og rauðgult, virtist fylgja hvað öðru yfir
allt sviðið og þegar litirnir blönduðust saman, virtust þeir
dreifa hlýju og kærleika yfir okkur öll. Og hressingin, sem
það hafði í för með sér, var dásamleg“.
Áhrifin, sem þessi sjón hafði á ferðamennina, var eftir-
tektarverð. Þeir urðu gagnteknir af fögnuði yfir hinni ein-
stöku fegurö þessarar sjónar. En ómælanleiki alls þessa fór
að skelfa hann. Dálítið óttasleginn spurði hann félaga sinn:
„Hvert stefnir þetta?“ Maðurinn svaraði: „Nú, þetta er
dauðinn. Er hann ekki yndislegur? Ef fólkið á jörðunni
gerði sér aðeins grein fyrir þessu. Það er það, sem er í
raun og veru dautt. En við eigum að fara að lifa“. Orð
hans snertu yfirhöfuðsmanninn illa. Hann langaði til kon-
unnar sinnar og spurði, hvort hann gæti komizt til jarðar-
innar aftur. Maðurinn leit rannsakandi á hann, en með við-
kvæmni í augunum, þegar hann svaraði: „Félagi, þú iðrast
þess, ef þú gerir það“. „En blessuð konan mín“, sagði
Campbell, „ég get ekki skilið svona snögglega við hana,“.
Félagi hans leit vorkunnaraugum á hann, áður en hann hélt
leiðar sinnar ásamt öllum mannfjöldanum.
Yfihöfuðsmaðurinn sneri við, til að fara sömu leið til
baka. Hann varð að troðast áfram gegnum mannfjöldann
sem virtist endalaus. Bráðum kom hann aftur á mjóa gang-
stíginn, sem lá á veginn. Eftir fáar mínútur náði hann
garði sjálfs sín. Honum fannst það ekkert skiitið, þó að