Morgunn - 01.06.1944, Blaðsíða 86

82
MORGUNN
Úr líkamanum.
i
Reynsla Hermanns Jónssonar fr áÞingeyrum.
Það var tímanlega að vorlagi. Var ég þá um 8V2 árs.
Ég hafði veikzt nokkuð skyndilega og lá mjög þungt. Ekk-
ert veit ég eða man, hvaða veiki þetta var. Minnir að ég
lægi um 2 vikur eða vel það.
Ég lá í herbergi, sem var í öðrum enda baðstofunnar.
Þar voru tvö rúm fyrir stafni. Fósturforeldrar mínir sváfu
í öðru þeirra, en ég var einn í hinu. Þann dag, er veikin
komst á hæst stig, mun mér eigi hafa verið hugað lif, eink-
um þó, er á daginn leið. Ég sá það og heyrði á öllu. Það
heyrðist varla nema hljóðskraf í hinni fólksmörgu bað-
stofu, og ég skyldi ekkert í því, hve daufir menn voru og
alvarlegir, þótt þeir teldu víst, að ég ætti ekkert eftir nema
hrökkva upp af. Mér virtist eins og það gerði lítið til, á
hvern veg það féili. Nær engir komu til mín nema systir
mín, sem var lengstum hjá mér. Hún var fóstra mín og
móðursystir, og kallaði ég hana systur mina. Börnin sem
ætíð hnöppuðust svo kát í kringum mig, læddust nú þögul
og niðurlút um baðstofuna. Stundum horfðu þau í áttina
að rúmi mínu, en þess á milli forðuðust þau að líta þangað.
Það var eins og líkhræðslan hefði þegar gripið þau. Mig
iangaði til að segja þeim að koma til mín og vera óhrædd-
um. En ég megnaði hvorki að tala til þeirra, né gefa þeim
bendingu.
Þannig leið kvöldið. Allir háttuðu nema fóstra mín. Hún
sat við rúm mitt. Nokkru síðar leggur hún sig i rúm sitt.
Vissi hún vel, að hún yrði þess þegar vör, hve lítið, sem á
mér bærði. Þetta var á þeim tíma árs, sem nótt var hálf-
björt all-iengi fram eftir. Ég hafði verið altekinn, og víst
þjáðst mikið, en eftir því man ég ekkert eða mjög óljóst.