Morgunn - 01.06.1944, Blaðsíða 90

86
M O R G U N N
og því virtist ég hafa sofið. Þetta sagðist hún þó eigi vita.
Ég heyrði að þau óttuðust, að ég myndi deyja. Þá fóru
þau að tala um að enginn andardráttur heyrðist til mín,
og hvort ég myndi dáinn. Systir mín kom þá til mín, og
lagði eyra að vitum mínum. Hún hlustaði lengi. Svo lagði
hún höndina í hjartastað minn. Enn hlustaði hún og þreif-
aði nokkra stund. Svo fór hún. Fóstri minn spurði, hvort
ég væri dáinn. Hún segir: Ekki enn þá. Hafi hún þó haldið
það, því að í fyrstu hafi hún hvorki orðið vör við andar-
drátt né hjartslátt. Samt hafi hún orðið vör við lífsmerki,
svo ég sé enn ekki dáinn. Hún þori samt varla að vona, að
ég vakni framar til þessa lífs.
Frá þessu samtali leið svo eigi nema fremur stuttur
tími, til þess að ég fór að finna votta fyrir því, að breyting
væri að byrja að færast yfir mig. Litlu siðar varð systir
mín vör við, að ég hreyfði mig, og talaði hún þá til mín.
Gat ég þá sagt henni, en með naumindum þó, að ég væri
betri, en þyrfti að fá að sofa. Ég vildi i leyni geta grátið
komu lifsins.
Ég get eigi skilið þetta á annan hátt, en að þokumyndin
hafi verið sálin, en segulböndin eða orkustraumarnir tengi-
liðir milli likama og sálar.
Engum hef ég fyrr sagt frá þessari sögu. En ég man allt
svo ljóst og nákvæmt, að þótt það hefði borið að núna, og
ég sezt samstundis niður og skrifað þessar línur, þá gátu
þær eigi orðið réttari. Ég man þetta enn ljósar fyrir
ástand það, sem ég var í. Að sönnu man ég ljóst ýms at-
riði, er gerðust frá því ég var 5—8 ára, og einstök atriði
nokkurn veginn, er báru við áður en ég var þriggja og
hálfs árs, eða áður en ég fór að Mýri í Bárðardal.
(Úr grein í blaðinu ,,Voröld“ í Winnipeg, 9. apríl 1918,
en greinin er allmikið lengri og heitir „Líf, hugur og sál“).