Morgunn - 01.06.1944, Blaðsíða 47

M O R G U N N
43
Hv ersvegna ég veit, að það er enginn
ílauði til. Sonur minn lifir.
Eftir Edith Elden Robinson.
Það var einmitt þess konar nótt, er búast má við heim-
sókn. Ég á ekki við venjulega heimsækjendur, heldur þá.
sem fremur er fundið, að eru nálægir, en að þeir sjáist.
Skilurðu nú, hvað ég á við? Ég trúði ekki í rauninni á
anda — það er að segja, áður en það kom fyrir, sem ég
ætla nú að segja frá, get ég ekki sagt að ég hafi skilið
sjálfa mig, en nú gjöri ég það, skil fullkomlega sjálfa mig,
sem enginn annar mundi gjöra.
Það, sem fyrir mig kom var í stuttu máli þetta:
Ég hafði hér um bil fimm ár verið skólakennari í litlum
landamærabæ norður í landi. Þar veiztu, að þegar vind-
urinn hvín, þá gjörir hann það svo, að um munar. Ég
bjó í herbergi í eina gistihúsinu, sem til var í bænum,
og þar sem ég átti að dvelja þar að minnsta kosti allan
kennslutímann, hafði ég gjört herbergið svo vistlegt sem
óg gat. Ég hafði þar hjá mér smámuni, sem mér þótti
vænt um og ekki var erfitt að flytja. Þar voru myndir af
Þeim, sem ég hafði elskað og misst og ýmsir kærir minja-
gripir.
Gat það verið? Klukkan var um tólf. Ég hafði verið allt
kvöldið að leiðrétta stíla, en ég skal játa, að hugur minn
hafði lítið verið við starfið, svo ég hefi hugsað um á eftir,
hvort unglingarnir hafi nú átt skilið einkunirnar, góðar
eða vondar, sem ég gaf þeim þetta kvöld. En hvar var
hugur minn? Hann reikaði í ýmsar áttir og kenndi sáran
til þegar mér varð litið á mynd af hjartkærum fimm ára
breng; hann var svo fallegur, bjartur og hreinn á yfir-
bragð, og dauðinn hafði tekið hann frá mér. Hann var